Silniejszy polski złoty to efekt kombinacji kilku czynników. Po pierwsze, rynek już zdyskontował ostatnią decyzję Rady Polityki Pieniężnej, która na posiedzeniu 4–5 listopada ponownie obniżyła stopy procentowe, sprowadzając stopę referencyjną NBP do 4,25 proc., najniżej od ponad trzech lat.

Po drugie, inflacja w Polsce ustabilizowała się w pobliżu celu banku centralnego, co obniża premię za ryzyko i sprzyja napływowi kapitału portfelowego. Po trzecie wreszcie, nastroje globalne wobec rynków wschodzących pozostają umiarkowanie dobre, zwłaszcza wobec krajów z relatywnie niską inflacją i przyzwoitym tempem wzrostu.

Narodowy Bank Polski w listopadowym komunikacie podkreślił, że decyzja o cięciu była odpowiedzią na wyraźne spowolnienie dynamiki cen. W dokumencie po posiedzeniu znalazło się zdanie: „Rada postanowiła obniżyć stopę referencyjną NBP o 0,25 pkt proc., do poziomu 4,25 proc.”. To piąta obniżka stóp w tym roku, a jednocześnie sygnał dla rynku, że cykl łagodzenia polityki pieniężnej wchodzi w bardziej ostrożną fazę, bo inflacja jest już znacznie bliżej celu niż jeszcze kilka kwartałów temu.

Najświeższe dane GUS pokazują, że w październiku ceny konsumpcyjne były o 2,8 proc. wyższe niż rok wcześniej. W komunikacie statystyków znalazło się proste, ale istotne zdanie: „Consumer prices in October 2025 increased by 2.8% compared with the corresponding month of the previous year”. To najniższy od ponad roku odczyt, a część miar inflacji bazowej – publikowanych przez NBP – utrzymuje się lekko powyżej 3 proc. W praktyce oznacza to, że realne stopy procentowe w Polsce są dodatnie, co dla inwestorów zagranicznych lokujących środki w obligacje skarbowe jest ważnym argumentem za utrzymywaniem ekspozycji na PLN.

Na przestrzeni ostatnich tygodni rynek złotego reagował głównie na informacje o inflacji oraz sygnały z NBP. Jeszcze na początku listopada, tuż przed decyzją RPP, złotówka lekko osłabiła się wobec euro, gdy wstępne dane o inflacji okazały się niższe od oczekiwań, co zwiększyło prawdopodobieństwo mocniejszego cięcia stóp. Później, gdy bank centralny zdecydował się na relatywnie niewielką obniżkę, inwestorzy odetchnęli – scenariusz bardziej agresywnego luzowania został odsunięty, a kurs EUR/PLN szybko wrócił w okolice 4,23–4,25. Dziś, przy poziomach około 4,22, złotówka jest silniejsza niż pod koniec października, ale część potencjału aprecjacyjnego została już wykorzystana.

Na tle innych walut regionu złoty wypada stabilnie. Węgierski forint pozostaje bardziej zmienny, ściśle reagując na decyzje tamtejszego banku centralnego, a czeska korona w ostatnich dniach lekko się koryguje po wcześniejszym umocnieniu. Inwestorzy zwracają uwagę, że Polska – w przeciwieństwie do części krajów regionu – wchodzi w fazę niższej inflacji bez gwałtownego spowolnienia gospodarki, co zmniejsza ryzyko recesji. Złotówka pozostaje jedną z najmniej zmiennych walut regionu, co – paradoksalnie – jest dla wielu inwestorów atutem w okresie globalnej niepewności.

Kluczowe pary z udziałem złotego potwierdzają ten obraz. Kursy walut na rynku Forex wskazują dziś rano na EUR/PLN w rejonie 4,22, USD/PLN około 3,64, CHF/PLN przy 4,58, a GBP/PLN nieco poniżej 4,79. Oznacza to, że w stosunku do poprzedniego tygodnia zmiany mieszczą się w przedziale zaledwie kilku groszy. Co więcej, EUR/PLN od początku miesiąca porusza się w wyjątkowo wąskim paśmie około 4,22–4,24, co sugeruje względną równowagę sił pomiędzy stroną popytową a podażową na złotego.

Na szerokim rynku widać umiarkowane umocnienie dolar amerykański po serii sygnałów z Rezerwy Federalnej, że kolejnych podwyżek stóp raczej nie będzie, ale same stopy pozostaną podwyższone dłużej, niż wcześniej zakładano. Indeks dolara (DXY), mierzący jego siłę wobec koszyka głównych walut, utrzymuje się w okolicach 99 punktów, lekko powyżej poziomów z początku listopada. Dla pary EUR/USD oznacza to notowania w rejonie 1,16, co z kolei przekłada się na dzisiejszy układ na parach z PLN: relatywnie stabilny złoty wobec euro i lekkie osłabienie wobec USD w porównaniu z początkiem jesieni.

Na rynku krajowym uwagę przyciąga także zachowanie franka szwajcarskiego. CHF/PLN balansuje wokół 4,58, czyli wyraźnie poniżej tegorocznych maksimów, ale wciąż powyżej poziomów sprzed kilku lat. Dla posiadaczy kredytów frankowych oznacza to, że raty pozostają odczuwalnie wyższe niż w okresie, gdy kurs franka był bliżej 3,50 zł, ale przynajmniej nie rosną tak gwałtownie, jak w latach skoków inflacji. Na razie nie widać czynników, które miałyby wywołać gwałtowny ruch na tej parze – polityka Szwajcarskiego Banku Narodowego jest przewidywalna, a globalny apetyt na ryzyko utrzymuje się na umiarkowanym poziomie.

Jeśli chodzi o funt brytyjski, para GBP/PLN jest notowana w pobliżu 4,79. To poziom atrakcyjny z punktu widzenia części eksporterów, którzy rozliczają się w brytyjskiej walucie, ale także dla osób planujących zakupy lub inwestycje w Wielkiej Brytanii. Słabsza niż kilka miesięcy temu złotówka wobec funta odzwierciedla nie tylko decyzje NBP, lecz także perspektywy dla gospodarki brytyjskiej i oczekiwania wobec Banku Anglii. Rynek zakłada, że brytyjskie stopy procentowe pozostaną wyższe od polskich przez dłuższy czas, co naturalnie wzmacnia pozycję GBP w relacji do PLN.

W tle wydarzeń na głównych parach rozgrywa się także ciekawa historia na walutach surowcowych. Korona norweska w relacji do złotego, czyli NOK/PLN, jest dziś wyceniana w okolicach 0,36. To oznacza, że jedna złotówka kupuje nieco mniej niż trzy korony, a więc polska waluta pozostaje silna wobec gospodarki mocno powiązanej z rynkiem ropy i gazu. Od początku roku PLN lekko umocnił się w relacji do NOK, korzystając zarówno z niższej inflacji w Polsce, jak i z korekty notowań surowców energetycznych na globalnych rynkach.

Podobnie wygląda sytuacja na parze CAD/PLN, gdzie dolar kanadyjski kosztuje około 2,60 zł. Silniejsza złotówka względem CAD to w dużej mierze efekt wyższych realnych stóp procentowych w Polsce i oczekiwań, że Bank Kanady – podobnie jak część innych banków z gospodarek rozwiniętych – będzie bardziej ostrożny z dalszym zacieśnianiem polityki monetarnej. Dla polskich firm handlujących z Kanadą oznacza to korzystniejsze warunki rozliczeń, ale równocześnie mniejsze przychody eksportowe przeliczane na PLN.

Na tle walut surowcowych i europejskich partnerów handlowych złoty prezentuje się więc stabilnie, a momentami wręcz imponująco. Rynek złotego z punktu widzenia globalnych inwestorów to dziś przede wszystkim opowieść o kraju, który relatywnie szybko sprowadził inflację w okolice celu, nie doprowadzając przy tym do dramatycznego załamania aktywności gospodarczej. W efekcie w portfelach zagranicznych funduszy dłużnych i części funduszy akcyjnych ekspozycja na PLN pozostaje istotna, nawet jeśli nominalne stopy procentowe powoli spadają.

Wewnętrzny kontekst dla złotego tworzy również warszawska giełda. Indeks największych spółek WIG20 utrzymuje się powyżej 3050 punktów, korzystając z lepszych nstrojów wokół sektora bankowego i energetycznego. Dla rynku walutowego ma to znaczenie o tyle, że napływ środków na polskie akcje często wiąże się z popytem na złotego, zwłaszcza wśród inwestorów długoterminowych. Gdy krajowy rynek kapitałowy zyskuje w oczach zagranicy, popyt na PLN rośnie nie tylko poprzez rynek obligacji, ale i poprzez bezpośrednie zakupy akcji.

W krótkim terminie kierunek dla złotego wyznaczać będzie kilka czynników zewnętrznych: dane z gospodarki USA, decyzje Europejskiego Banku Centralnego oraz nastroje na rynkach akcji. Każdy sygnał sugerujący szybsze od oczekiwań obniżki stóp w Stanach Zjednoczonych zwykle osłabia USD i pomaga walutom rynków wschodzących, w tym złotówce. Z kolei wyraźne pogorszenie nastrojów na globalnych parkietach – na przykład w wyniku nowych napięć geopolitycznych – mogłoby skłonić inwestorów do ucieczki w stronę bezpiecznych przystani, takich jak dolar czy frank, co oznaczałoby presję na osłabienie PLN.

W średnim horyzoncie kluczowe będzie to, jak szybko gospodarka nad Wisłą poradzi sobie z wyższymi kosztami finansowania i schłodzeniem konsumpcji. Jeżeli wzrost PKB utrzyma się w okolicach 3 proc., a inflacja pozostanie w paśmie 2–3 proc., Polska może pozostać dla kapitału zagranicznego atrakcyjnym kompromisem między ryzykiem a potencjałem zysków. Rynek złotego wchodzi w nowy etap, w którym o kierunku notowań decydować będą już nie tylko stopy procentowe, lecz także wiarygodność scenariusza „miękkiego lądowania” gospodarki.

Dla zwykłych uczestników rynku – firm, kredytobiorców, turystów – obecne poziomy kursów oznaczają stosunkowo stabilne warunki planowania. Eksporterzy rozliczający się w euro mogą liczyć na stały, niewielki bufor konkurencyjności wynikający z kursu powyżej 4,20 zł, importerzy z kolei korzystają z braku gwałtownych skoków, które jeszcze niedawno potrafiły w kilka tygodni zmienić opłacalność kontraktów. Posiadacze kredytów walutowych – czy to we franku, czy w euro – płacą wciąż wyższe raty niż w czasach rekordowo niskich stóp, ale przynajmniej widzą, że kierunek zmian stóp w Polsce i stabilizacja kursów idą w stronę większej przewidywalności.

Na koniec warto zauważyć, że złotówka mimo ostatniego umocnienia pozostaje dla części analityków lekko niedowartościowana w relacji do fundamentów gospodarki. Wskazują oni na wciąż stosunkowo niski poziom długu publicznego w relacji do PKB, dodatnie realne stopy procentowe oraz korzystne perspektywy napływu środków unijnych w najbliższych latach. Jeśli te czynniki utrzymają się, można oczekiwać, że polski złoty pozostanie w gronie walut, które inwestorzy chętnie wybierają jako element zdywersyfikowanego portfela wschodzących rynków Europy.

Źródło: Jarosław Wasiński, MyBank.pl