Dolar amerykański pozostaje głównym barometrem, a złotówka zachowuje się tak, jak przystało na walutę rynku wschodzącego w środku lata — reaguje przede wszystkim na przepływy i koszt kapitału, nie na sam nagłówek. Najkrócej: wtorkowy poranek to na razie stabilizacja, nie walka o nowy trend na rynku złotego.

Warto zacząć od dolara, ponieważ to on dyktuje warunki w większości porannych scenariuszy. Dolar amerykański zwykle nadaje rytm całemu koszykowi G10 i CEE, a w godzinach europejskich wpływa na złotego przez dwa kanały naraz: pierwszy to czyste przełożenie USD na parę USD/PLN, drugi — pośredni, przez ogólny sentyment „risk-on/risk-off”, który filtruje się do wycen akcji, obligacji i surowców. Dzisiejsze wąskie pasma i względna obojętność rynku długu w strefie euro sprzyjają temu, by złoty w pierwszych godzinach dnia poruszał się bardziej technicznie, z respektowaniem świeżo zbudowanych „półek” cenowych. Oczekiwania na popołudniowe impulsy z USA każą raczej cierpliwie zarządzać ekspozycją niż gonić pojedyncze świece. W praktyce PLN handluje dziś „książką”, nie nagłówkiem — i to widać w równomiernym rozkładzie zleceń po obu stronach rynku.

Na parze USD/PLN poziomy około 3,66 z porannych godzin wpisują się w obraz, który inwestorzy znają z poprzednich sesji: brak jednego dominującego czynnika i stopniowe „szlifowanie” stref wsparcia i oporu. Krótkie zejścia o jeden–dwa grosze bywają w takich warunkach szybko wygaszane przez automaty płynnościowe i hedging korporacyjny, a ewentualne wybicia wymagają dopalacza w postaci mocniejszego impulsu z obligacji amerykańskich lub z szerokiego koszyka surowców. Zaletą takiego układu jest przewidywalność — importerzy mają do realizacji transze w USD, a rynek dostarcza im kwotowania bez skoków po kilka groszy. Wadą — dla graczy kierunkowych — jest niska beta: bez wyraźnego przechyłu w globalnym dolarze trudno o ruch, który można by nazwać nową sekwencją trendową. Na ten moment USD/PLN broni „środka boiska”; zmiana wyniku meczu wciąż czeka na donośniejszy gwizdek z rynków bazowych.

Jeszcze ciekawszy jest obraz GBP/PLN, gdzie funt brytyjski od rana notowany jest w okolicy 4,95. Tu widać mieszankę lokalnej narracji brytyjskiej — wrażliwej na dane z rynku pracy i zdolność gospodarki do miękkiego lądowania — oraz międzynarodowego filtra dolarowego. Dla złotego ten miks zwykle przekłada się na sekwencje „podejść i odskoków” w pasmach kilku groszy, co z punktu widzenia zabezpieczeń daje wygodę planowania. Wtorkowy poranek nie przynosi sygnału, by rynek złotego wobec funta miał przejść z marszu w tryb agresywnego trendu, ale to nie zwalnia z czujności: w momentach wzmożonej płynności, zwłaszcza na otwarciu sesji w USA, funt lubi pokazać wyraźniejsze przesunięcia i zmusić uczestników do szybkiej rewizji planu. Tyle że na starcie dnia trudno znaleźć argument, by dzisiejszy poranek miał być innym niż dotychczasowe, „techniczne” rozgrywanie.

Frank szwajcarski pozostaje tymczasem strażnikiem spokoju regionu. CHF/PLN w okolicach 4,54 wpisuje się w popularny w sierpniu schemat: gdy w Europie nie dzieje się nic, co winduje zmienność, frank nie przyciąga nadwyżkowego popytu, a region CEE ma szansę respiracyjnie korzystać z neutralnego tła. To dobra wiadomość dla podmiotów, które rozliczają koszty w CHF — brak skoków co kilka groszy oznacza, że można skupiać się na operacyjnym timingu, nie na emocjonalnym „złapaniu” jednego strzału dnia. Stabilny CHF/PLN to mniejsza szansa na kaskadowe ruchy w całym koszyku CEE — a więc warunki bardziej sprzyjające cierpliwym, niż impulsywnym.

Z kolei dolar kanadyjski — przez wielu w Polsce niedoceniany, choć istotny dla części branż — handluje dziś wobec złotego spokojnie, w rejonie 2,65 PLN. W tym układzie CAD/PLN zwykle dziedziczy zmienność z dwóch źródeł: globalnego dolara oraz ropy naftowej. Jeśli oba są spokojne, spokojny bywa i CAD. To dokładnie obserwujemy o poranku — przewidywalne pasmo i brak nerwowych rozjazdów między rynkiem kasowym a krótkimi seriami pochodnych. Dla eksporterów i importerów operujących w CAD to dobry moment na „księgową” decyzyjność: zamiast polować na intradayowe szarpnięcia, lepiej skorzystać z niskiej zmienności i realizować transze według planu. W symetrycznej książce zleceń wysoka dokładność wykonania staje się bardziej warta niż pogoń za teoretycznie idealnym poziomem.

Korona norweska jak zwykle czuwa na styku surowców i apetytu na ryzyko. NOK/PLN blisko 0,358 obrazuje wtorkową ciszę po obu stronach globalnej areny: ani ropa, ani indeksy nie dostarczają rano zaskoczenia, więc i korona nie jest w nastroju do przyspieszania. W praktyce dla rynku to ważna wskazówka — gdy NOK stoi w miejscu, najczęściej stoi też reszta małych walut surowcowych, a koszyk CEE korzysta z dodatkowej dawki przewidywalności. Jednocześnie trzeba pamiętać, że to jedna z bardziej „dźwigniowanych” walut w relacji do impulsów makro: wystarczy niespodziewany ruch w notowaniach ropy czy wyraźna zmiana tonu na rynku długu USA, by od południa wykres NOK/PLN stał się znacznie bardziej „żywy”. Na razie jednak takiego impulsu nie widać i rynek godzi się na uporządkowaną, wtorkową rutynę.

Jeśli spojrzeć na złotego szerzej — makro, koszty pieniądza, przepływy portfelowe — obraz jest spójny z porankiem. Inflacja w Polsce pozostaje na ścieżce dezinflacyjnej, ale w tempie na tyle umiarkowanym, że krajowe stopy procentowe nie stają się w pojedynkę źródłem nagłych re-pricingów. Inwestorzy portfelowi grają raczej „koszyk regionu vs. dolar amerykański”, a różnice w zachowaniu poszczególnych walut CEE biorą się z detali płynnościowych i kalendarzowych. Na rynku złotego oznacza to, że „tematy” krajowe lub branżowe potrafią poruszyć ceny, ale w skali dnia główne słowo należy do obligacji USA i do szerokich indeksów akcyjnych. To wciąż rynek pasm i scenariuszy, nie czystej euforii lub czystego strachu — a więc rynek, w którym plan i transzowanie zleceń mają przewagę nad heroizmem.

W tym kontekście warto odnotować, że na parze USD/PLN podaż i popyt od wczesnych godzin europejskich pilnie strzegą „znaczników” intraday. Przy podejściach w okolice lokalnych maksimów dnia pojawiają się realizacje krótkich zysków, a przy zejściach do minimów — powrót popytu „z kalkulatora”, który podbiera dolara pod bieżące potrzeby płatnicze. W krótkim horyzoncie taki rytm marginalizuje ryzyko gwałtownych, nieuzasadnionych ruchów i w naturalny sposób ogranicza zasięg świec. Gdy do gry wchodzi Wall Street, warunki się zmieniają — wzrost obrotów i świeże pozycjonowanie potrafią nadać kierunek na resztę dnia — ale to dopiero kolejny akt seansu, nie prolog. Wtorkowy poranek należy do cierpliwych: jesteśmy w fazie „ustawiania planszy”, nie rozstrzygnięć.

Na GBP/PLN i CHF/PLN układ jest podobny. Funt wciąż niósł będzie przez cały dzień potencjał do szybszych zrywów, jeżeli rynek uzna, że najbliższe publikacje i wypowiedzi bankierów centralnych przesuwają prawdopodobieństwa w polityce pieniężnej, ale środek dnia w Europie zazwyczaj nie bywa dla funta kluczowy — prawdziwe decyzje i duże wolumeny napływają dopiero z USA. Frank z kolei, jako „pas bezpieczeństwa” regionu, reaguje głównie na globalne „risk-off” i towarzyszące mu ruchy na rentownościach; brak takiego impulsu to brak powodu, by CHF/PLN wyrwał się z pasma. Cała ta łagodna arytmetyka ma proste implikacje: importerzy i eksporterzy mogą dziś planować płatności i zabezpieczenia bez lęku, że kurs ucieknie poza planowane widełki przed południem, a inwestorzy czysto spekulacyjni szukać będą raczej szybkich, krótkich zagrań na granicach dziennych pasm.

Nie bez znaczenia pozostaje kwestia komunikacji i percepcji. We wtorkowy poranek łatwo pomylić bieżące kwotowania międzybankowe z kursem urzędowym NBP, ponieważ wiele serwisów wczesnym rankiem wciąż pokazuje dane z poprzedniego dnia. Tutaj nie ma tajemnicy: rynki żyją bieżącą ceną, a tabela NBP jest fixingiem o specyficznej porze i metodologii, przydatnym do rozliczeń, ale nie do opisu tego, co dzieje się na ekranie traderów. Kto potrzebuje „tu i teraz”, patrzy na Forex; kto rozlicza transakcje księgowo, zagląda do tabeli — to dwa różne światy i wtorek rano przypomina o tym szczególnie mocno.

Na marginesie, ciekawie wyglądają opcje walutowe. Spadek implikowanej zmienności na krótkich tenorach kontraktów dla USD/PLN i EUR/PLN sugeruje, że rynek prognozuje kontynuację dzisiejszego spokojnego rytmu przynajmniej do czasu pojawienia się nowych informacji makro z USA. Nie oznacza to, że nie może nastąpić skokowy ruch; oznacza natomiast, że w modelach ryzyko rozkłada się raczej na umiarkowane „rozszerzenie” pasma niż na jednostronny wystrzał. Dla praktyków hedgingu to ważny sygnał: krótsze struktury czasowe, budowane transzami, mają dziś atrakcyjniejszy stosunek koszt/korzyść niż jednorazowe, dalekie w czasie zabezpieczenia z wysoką premią.

Z perspektywy mikro, poranne księgi zleceń sygnalizują, że na parach z PLN dominuje równowaga na pierwszych poziomach arkusza. Cienkie dołki płynności zdarzają się — jak zawsze w wakacje — w rejonach „nieoczywistych” poziomów, gdzie brak naturalnych stróżów rynku, ale to przypadłości przejściowe, szybko gaszone przez animatorów. Z kolei kwotowania krzyżowe, takie jak GBP/CHF czy CAD/JPY, oddziałują na pary z PLN tylko pośrednio i z opóźnieniem — nie widać, by dziś rano generowały one „falę”, która mogłaby przechylić układ sił w Warszawie.

Kiedy zsumować wszystkie powyższe klocki, obraz wtorkowego poranka jest bez zaskoczeń: kursy walut wobec złotego mieszczą się w wąskich pasmach, a rynek czeka na większe wolumeny z USA i na nowy strumień informacji, który mógłby poruszyć całą układanką. Polski złoty nie jest dziś zakładnikiem żadnego pojedynczego nagłówka; raczej beneficjentem spokojnego tła i rozsądnego pozycjonowania uczestników. I o ile w drugiej połowie dnia możliwa jest zmiana dynamiki, o tyle na starcie sesji trudno o powód, by korygować plan tylko dlatego, że wykres przesunął się o kilka pipsów w górę lub w dół. Warto więc pamiętać, że w takich warunkach przewagę buduje nie „przeczucie”, lecz rzemiosło — precyzyjny rozmiar pozycji, transzowanie, i cierpliwość.

Dla porządku „zdjęcie chwili”: USD/PLN około 3,66, GBP/PLN około 4,95, CHF/PLN około 4,54, CAD/PLN około 2,65, NOK/PLN około 0,358. Zmienność niska, mikrostruktura równa, a ciężar dowodu — po stronie popołudnia. Złotówka wchodzi w wtorek z operacyjnym komfortem: bez presji panicznych decyzji, z miejscem na równą, rzemieślniczą pracę przy ekspozycji walutowej.

Źródło: Jarosław Wasiński, MyBank.pl