W efekcie popyt na dolara utrzymuje się, ale bez wyraźnej euforii, a waluty europejskie dryfują, czekając na impulsy z danych i wypowiedzi bankierów centralnych. Różnica realnych stóp i oczekiwań co do cięć w kolejnych kwartałach wciąż pozostaje główną kotwicą wyceny par złotowych, co było czytelne w wycenach już od wczesnych godzin handlu.

Na parach z USD aktywność była największa. O poranku USD/PLN oscylował w okolicach 3,69, co oznacza utrzymanie dolara na podwyższonym tle, ale bez kontynuacji piątkowego rajdu. Dla inwestorów krajowych ważne jest to, że obecny poziom wciąż mieści się w przedziale ostatnich dwóch tygodni, w którym złotówka testowała oba kierunki bez konkluzywnego wybicia. Dolar amerykański wciąż odzwierciedla „miks” dwóch sił: z jednej strony miększe sygnały z rynku pracy i zamówień w przemyśle, z drugiej – ostrożność Rezerwy Federalnej w komunikowaniu ścieżki obniżek. Zmiana narracji o zbyt szybkich cięciach skłania część graczy do trzymania długich pozycji w USD, szczególnie w parach z walutami rynków wschodzących. Jednocześnie brak świeżych zaskoczeń w danych hamuje siłę ruchu. Rynek złotego nie widzi dziś powodu, by agresywnie bronić któregoś z ekstremów – stąd handel „bliżej środka” i większe znaczenie mikrostruktury zleceń.

W relacji do euro sesja wystartowała spokojnie. EUR/PLN trzymał rejon 4,27–4,28, a zmienność była ograniczona. To logiczne w sytuacji, gdy inwestorzy czekają na kolejne odczyty z przemysłu i usług w strefie euro, a EBC sygnalizuje, że nie chce wiązać się zbyt precyzyjną trajektorią cięć. Kursy walut w tym układzie są wypadkową technicznego „range tradingu” i fundamentalnej niepewności o tempo dezinflacji w rdzeniu Eurolandu. Dla eksporterów oznacza to utrzymanie relatywnie korzystnych poziomów, a dla importerów – konieczność zachowania czujności, bo każda zmiana na EUR/USD może w krótkim czasie przełożyć się na krajowe ceny transakcyjne. Warto odnotować, że euro – jako waluta o największym udziale w polskim handlu – bywa amortyzatorem skoków w innych parach; dzisiejszy poranek był tego dobrą ilustracją.

Frank szwajcarski (CHF/PLN) otworzył tydzień nieco poniżej 4,59, w bliskim sąsiedztwie piątkowego fixingu. Wprawdzie rynkowe komentarze wracają do tematu przewlekle mocnego franka na tle niższej inflacji i ostrożniejszej polityki SNB, ale to już dawno zostało „wycenione”. Dziś istotniejsza jest korelacja CHF z ogólną awersją do ryzyka: gdy Wall Street traci impet, frank szybciej zyskuje, a gdy nastroje się ocieplają, para CHF/PLN oddycha w dół. Poranek przyniósł neutralny sygnał, co – przy braku świeżych nagłówków geopolitycznych – skutkowało wąskim zakresem wahań i niewielkim spreadem między kwotowaniami kupna i sprzedaży.

Bardziej nerwowo wyglądał poranek na GBP/PLN, który przesunął się w okolice 4,90–4,92, kontynuując obserwowaną od kilku sesji lekką przewagę funta brytyjskiego nad PLN. Tłem są oczekiwania co do zachowania Banku Anglii – nawet jeśli rynek „domyka” skalę możliwych podwyżek w tym cyklu, to utrzymuje przekonanie, że stopy na Wyspach pozostaną relatywnie wysoko dłużej niż w strefie euro. To sprzyja funtowi w parach z walutami regionu CEE. Dla części polskich firm rozliczających się w GBP to sygnał, by nie odkładać decyzji zabezpieczeniowych: przy takim poziomie i otoczeniu makro bilans ryzyka zaczyna przechylać się na korzyść wcześniejszego hedgingu, zwłaszcza przed sezonem jesiennego szczytu zamówień.

Ciekawą opowieść opowiada dziś korona norweska (NOK/PLN), która w godzinach porannych była kwotowana w rejonie 0,360. W tle nie ma jednej dominującej informacji, lecz splot czynników: miękkie ceny surowców energetycznych w ujęciu tygodniowym, zakończenie sezonu dywidendowego w części spółek norweskich oraz wygasająca premia za zmienność, która windowała NOK w końcówce lipca. Dla importerów paliw to dobra wiadomość – przy słabszej NOK koszyk zakupowy wyceniany w złotych bywa bardziej przewidywalny. Z kolei eksporterzy z Polski rozliczający kontrakty w koronie muszą brać pod uwagę możliwość powrotu zmienności wraz z nowymi danymi o zapasach i produkcji w Europie.

Ważny element porannego obrazu to dolar kanadyjski (CAD/PLN), który utrzymywał okolice 2,66–2,68. To poziomy umiarkowanie korzystne dla importerów dóbr rozliczanych w CAD, ale zarazem świadectwo globalnego „tonowania” apetytu na waluty surowcowe. BoC jest postrzegany jako bank skłonny do ostrożnego łagodzenia, a kanadyjska gospodarka – choć wciąż solidna – nie daje w ostatnich tygodniach zaskoczeń, które mogłyby wybić CAD w górę mimo słabszego dolara amerykańskiego. W praktyce rynek złotego widzi CAD/PLN jako parę „do pracy” dla treasurerów – bez fajerwerków, ale z potencjałem do taktycznego zabezpieczania przepływów na rozsądnych poziomach.

Patrząc szerzej, inwestorzy wchodzą w tydzień z kilkoma nierozwiązanymi wątkami, które mogą szybko wytrącić rynek z porannej równowagi. Po stronie USA najważniejsze pozostają kolejne odczyty aktywności i zamówień – jeśli potwierdzą schłodzenie dynamiki, rynek chętniej wróci do narracji o zbliżających się cięciach stóp, co zwykle osłabia USD do walut ryzykowniejszych, w tym do PLN. Jednocześnie w Europie wydarzeniem tygodnia będą wskazania inflacyjne w kilku dużych gospodarkach oraz przegląd najnowszych odczytów PMI; każdy sygnał, że presja cenowa spada szybciej od prognoz, będzie wspierał euro i stabilizował pary złotowe. W tle zostaje temat ceł i kondycji globalnego handlu – to on potrafi w ciągu jednego nagłówka zmienić rozkład sił między „bezpiecznymi przystaniami” a walutami regionu. Waluty reagują na to niemal automatycznie, a ostatnie dni pokazały, że rynki są na takie bodźce nadwrażliwe.

Z perspektywy Warszawy kluczowe jest, że krajowy kalendarz makro nie przyspiesza dziś tempa, co sprzyja rynkowi międzybankowemu w ustawianiu pozycji „pod świat”. W takich warunkach to, co dzieje się na głównych parach, przenosi się na złotówkę krótkimi impulsami, a kursy walut na fixingu są bardziej wypadkową handlu w Londynie i Nowym Jorku niż lokalnych wiadomości. To ważne dla firm: jeśli planują większe przepływy, warto śledzić okna płynności w godzinach kiedy spotyka się handel europejski i amerykański – wtedy spready bywały dziś najciaśniejsze, a realizacja większych zleceń najmniej bolesna dla ceny.

Analitycy zwracają uwagę na dwa taktyczne poziomy. Po pierwsze, na USD/PLN okolice 3,70–3,72, gdzie w końcówce lipca pojawiały się zlecenia realizacji zysków. Szybkie wybicie ponad ten rejon bez wsparcia danych byłoby sygnałem, że za ruchem stoi raczej przepływ koszykowy niż nowa informacja fundamentalna. Po drugie, na EUR/PLN pas 4,26–4,29, który od tygodni pozostaje „kanałem” konsolidacji. Złotówka poza nim zwykle nie zostaje długo – jeśli rynek ma z niego wyjść, potrzebuje powodu większego niż pojedynczy nagłówek. Dla pary GBP/PLN patrzy się obecnie na strefę 4,88–4,95, natomiast CHF/PLN na 4,56–4,61; w obu przypadkach to zakresy, w których rośnie skłonność do szybkiego „odklepywania” przewartościowań intraday.

Poranny handel przyniósł też ciekawą zmianę w mikrostrukturze: w pierwszych godzinach handlu europejskiego podaż opcyjnej ochrony na złotym była mniejsza niż tydzień wcześniej, a zapotrzebowanie na krótkie wygasające w tym tygodniu opcje put na EUR/PLN nieco spadło. To bywa sygnałem, że dealerzy czują, iż rynek może przejść w tryb żmudnej stabilizacji, a nie ostrej wyprzedaży złotego. Z drugiej strony, na parach z USD widać było żywszy popyt na struktury „seagull” zabezpieczające portfele importerów przed nagłym wyskokiem ponad 3,72. Taki układ instrumentów pochodnych zwykle zapowiada sesje z krótkimi, ale gwałtownymi pchnięciami w jedną stronę, po których rynek wraca do mediany.

Co to wszystko znaczy dla praktyki? Po pierwsze, dla firm z ekspozycją na funt brytyjski dzisiejsze poziomy sprzyjają rozłożeniu zabezpieczeń w czasie, zamiast jednorazowego „strzału”. Po drugie, eksporterzy do strefy euro mogą pozwolić sobie na nieco więcej cierpliwości – EUR/PLN nie sygnalizuje w tej chwili presji wybicia i utrzymuje zakres wygodny dla „schodkowego” hedgingu. Po trzecie, importerzy rozliczający się w CHF mają korzystny moment na częściowe „zamykanie” ryzyka, bo każda rynkowa ucieczka w bezpieczne aktywa podnosi koszt zabezpieczenia; dzisiejsza neutralność to rzadkość, którą rynek potrafi szybko skonsumować. Wreszcie, w parze z koroną norweską (NOK) rytm wyznacza koszyk surowcowy – jeśli ropa w najbliższych sesjach podbije, NOK/PLN może szybko odrobić część spadku, co zaskoczy tych, którzy przyzwyczaili się do spokojnego handlu.

Na koniec warto precyzyjnie zebrać poranne poziomy z rynku międzybankowego, które były punktem odniesienia przy starcie tygodnia. USD/PLN około 3,69, EUR/PLN około 4,27, CHF/PLN w rejonie 4,58–4,59, GBP/PLN w okolicach 4,90–4,92, NOK/PLN blisko 0,360, CAD/PLN w przedziale 2,66–2,68. Warto pamiętać, że to wartości mid-market z porannego okna płynności; kwotowania transakcyjne w bankach i serwisach płatniczych mogą różnić się z powodu marż i opłat. Rynek złotego zaczął tydzień na lekkim minusie wobec dolara i funta, bez rozstrzygnięcia na euro i franku, oraz z przewagą złotego nad koroną norweską – układ, który może się utrzymać do pierwszych mocniejszych danych z USA lub Eurolandu.

Jeżeli w kolejnych godzinach pojawią się sygnały spowolnienia w amerykańskich zamówieniach lub miększe komponenty wskaźników koniunktury, presja na USD/PLN może zelżeć i pchnąć parę w stronę 3,66–3,67. Odwrotnie, wyraźnie lepsze dane i bardziej jastrzębie komentarze z Fed podniosą krótkoterminową premię za dolara i przetestują 3,72–3,73. Na EUR/PLN bariera 4,29 pozostaje najbliższym „sprawdzam” dla popytu, a po stronie wsparcia zwraca uwagę 4,25–4,26. W przypadku GBP/PLN kluczowe będzie, czy rynek zagra pod długotrwałe „wyżej na dłużej” w stopach w Wielkiej Brytanii – jeśli tak, 4,95 powróci do łask szybciej, niż wskazywałaby ostatnia zmienność.

Dzisiejszy poranek potwierdza starą prawdę, że początek tygodnia to raczej układanie pionków niż rozstrzygnięcia. PLN ma przed sobą kilka sesji, w których o kierunku zadecydują nie tylko twarde dane, lecz także sposób, w jaki zostaną opowiedziane przez rynek: czy jako dowód na schodzenie inflacji i przestrzeń do cięć, czy jako zapowiedź chłodniejszej koniunktury, która skłania do trzymania gotówki w dolarze. Na razie ton jest wyważony, a złotówka – choć nieco słabsza do USD i GBP – pozostaje daleko od poziomów, które kazałyby bić na alarm. Dla praktyków liczy się precyzja: harmonogram płatności, okna płynności i chłodna dyscyplina w zarządzaniu ryzykiem. Reszta – jak zwykle – dopisze się w nagłówkach i na wykresach.

Źródło: Jarosław Wasiński, MyBank.pl