Stopniowo ulatniają się obawy, że skok rentowności obligacji USA zaprzepaści szanse na kontynuację hossy na rynkach finansowych. Już piątek pokazał, że oba zjawiska mogą istnieć jednocześnie, choć pod pewnymi warunkami. Przede wszystkim wraz z oprocentowaniem długu USA muszą rosnąć rentowności obligacji w innych rejonach świata, inaczej zmiany będą premiować USD i hamować przesiadkę z dolara na inne ryzykowne aktywa. Widać jednak podobne wzrosty rynkowych stóp procentowych w Australii, Nowej Zelandii czy Wielkiej Brytanii, podkreślając globalny charakter ruchu. Nawet różnica w rentownościach dziesięciolatek Niemiec i USA obniżyła się tylko o połowę tego, co zyskały obligacje amerykańskie. To neguje argumentację, że rynek długu zaczyna wyceniać zmianę postawy Fed (redukcja QE, wyższe stopy procentowe), a wzrost rentowności jest reakcją na wzrost oczekiwań inflacyjnych. Ten efekt może zresztą zaraz osłabnąć, jeśli oczekiwania były ostatnio podsycane skokiem cen ropy naftowej wywołanym przez atak mrozów w USA. Wytłumaczenie oczekiwaniami inflacyjnymi wspiera też cena miedzi na 9-letnich szczytach i zwyżki rudy żelaza. Wzrosty cen wynikają z oczekiwań silnej nierównowagi popytu i podąży, częściowo w oparciu o prognozy przyspieszenia ożywienia i wzrost zapotrzebowania na surowce przemysłowe. Postęp w szczepieniach oraz wzmianki o planowanych inwestycjach infrastrukturalnych w USA pomagają podtrzymać te prognozy. W ten sposób wracamy do wniosków przemawiających za utrzymaniem hossy na ryzykownych aktywach. I wyższe rentowności obligacji nie powinny w tym przeszkadzać, o ile dalsze wzrosty przybiorą miarowe tempo bez silnych zrywów. Jeśli jednak rynek teraz rozumie, że wyższe rentowności w USA nie oznaczają od razu zmiany polityki Fed, wpływ na inne klasy aktywów powinien złagodnieć.

Przekaz Fed jest kluczowy, aby uwiarygodnić powyższe rozważania. I ten przekaz już ma miejsce. Jeszcze w piątek szef oddziału Fed w Nowym Jorku Williams odrzucił obawy dotyczące wyższych rentowności, argumentując, że odzwierciedlają one poprawiającą się sytuację gospodarczą. W tym tygodniu oczekujemy, że podczas przemówień w Kongresie (wtorek i środa) prezes Powell podkreśli, że głównym celem Fed obecnie jest wspieranie odbudowy zatrudnienia i inflacji, ale aktualnie Fed jest daleko od osiągnięcia swoich celów. Polityka monetarna szybko nie ulegnie zmianie i wzrost rentowności na to nie wpłynie.

Co poza tym w tym tygodniu? W USA indeksy nastrojów konsumentów (wt, pt) i regionalne wskaźniki biznesu (pt) powinny wskazać na poprawiające się warunki gospodarcze. Dane o wnioskach o zasiłek (czw) będą obciążone szumem wynikającym z ataku mrozów w płd.-zach. stanach i do wyników należy podchodzić z rezerwą. W Europie najbardziej interesujący będzie niemiecki indeks Ifo (pon). Bazując na odczytach ZEW i Sentix można założyć, że wskaźnik oceny sytuacji bieżącej spadł w lutym, ale postęp programu szczepień i wizja złagodzenia restrykcji powinny doprowadzić do wzrostu subindeksu oczekiwań.

W Polsce podaż pieniądza M3 (pon) i stopa bezrobocia (wt) najprawdopodobniej przejdą bez echa. Szacunek PKB a IV kw. (pt) będzie uzupełniony o składowe z główną uwagą na udziałach konsumpcji i inwestycji. Na EUR/PLN utrzymuje się konsolidacja 4,47-4,51 w oczekiwaniu na silniejsze zawiązanie kierunku na rynkach zewnętrznych. Pozytywnie należy oceniać względną odporność złotego na umocnienie dolara w ostatnich dniach, co sugeruje brak obecności krótkoterminowego kapitału spekulacyjnego zainteresowanego większą zmienności na rynku PLN. Ustawia to asymetrię ryzyk na korzyść aprecjacji, o ile pojawi się silniejszy zryw apetytu na ryzyko. Na razie jednak obowiązuje trend boczny.

Źródło: Konrad Białas, Dom Maklerski TMS Brokers S.A.