USD/PLN jest notowany w okolicach 3,64–3,65, co odzwierciedla mieszankę niepewności wokół polityki fiskalnej w USA i przejściowego osłabienia dolara po informacjach o paraliżu części administracji federalnej. EUR/PLN oscyluje przy 4,25–4,26, podążając za spokojnym handlem na głównej parze EUR/USD blisko 1,17. Na tle koszyka G10 złoty zachowuje się neutralnie: brak gwałtownych impulsów z zagranicy przekłada się na wąskie zakresy wahań i kontrolowane obroty.

Po stronie walut „bezpiecznej przystani” zmiany są kosmetyczne. CHF/PLN jest notowany w rejonie 4,55–4,57, a popyt na franka pozostaje umiarkowany, ograniczony raczej do epizodów chwilowej awersji do ryzyka. Funt brytyjski również porusza się w wąskim paśmie: GBP/PLN blisko 4,90 odzwierciedla oczekiwanie na kolejne wskazówki z Banku Anglii oraz lokalne dane o aktywności gospodarczej. Z kolei waluty skandynawskie, tradycyjnie bardziej wrażliwe na surowce i nastroje globalne, pozostają wyciszone: korona norweska (NOK/PLN) w okolicach 0,366–0,367 sygnalizuje brak nowych informacji ze strony Norges Banku i względną stabilizację notowań ropy.

W koszyku surowcowym uwagę zwraca „kanadyjczyk”. Dolar kanadyjski porusza się w zasięgu ostatnich dni, a CAD/PLN około 2,60–2,61 wpisuje się w neutralny sentyment wokół energii i umiarkowane oczekiwania na zmiany parametrów polityki pieniężnej przez Bank Kanady. Dla importerów i eksporterów oznacza to praktycznie to samo: rynek premiuje cierpliwość i rozkładanie transakcji w czasie, a nie gonienie cen w płaskich konsolidacjach.

Krajowy kontekst makro pozostaje sprzyjający stabilizacji. Inflacja CPI we wrześniu wyniosła 2,9 proc. r/r, po raz kolejny mieszcząc się w paśmie celu NBP. To zdejmuje z RPP presję na szybkie decyzje i pozwala poczekać na projekcję listopadową, która – jeśli potwierdzi wygaszanie presji popytowej przy stabilnym rynku pracy – może otworzyć furtkę do „symbolicznego” kroku w dół. Na razie jednak bazowym scenariuszem jest pauza, a krótkoterminowy balans ryzyk dla PLN pozostaje zrównoważony.

Rynek długu wspiera ten przekaz. Rentowność polskich 10-letnich obligacji waha się blisko 5,5–5,55 proc., idąc śladem delikatnych ruchów na rynkach bazowych. Względnie strome długie końce krzywych w USA i strefie euro oraz brak gwałtownych zmian premii za ryzyko w regionie CEE sprzyjają utrzymaniu krajowych stóp rynkowych w wąskim kanale. To zaś ogranicza krótkookresowe wahania na parach z PLN i czyni złotego odporniejszym na krótkie „szarpnięcia” kapitału portfelowego.

Na rynkach globalnych wątek amerykański pozostaje pierwszoplanowy. Przedłużający się paraliż części federalnych instytucji i opóźnienia publikacji kluczowych danych utrzymują podwyższoną niepewność wokół trajektorii Rezerwy Federalnej. Z jednej strony to argument za osłabieniem dolar amerykański w horyzoncie kilku tygodni, z drugiej – krótkoterminowo wzmacnia popyt na płynność w USD i przeciwdziała mocniejszej aprecjacji walut peryferyjnych. W tym rozdaniu PLN korzysta z „miękkiej” wersji scenariusza: bez spektakularnych ruchów, ale stabilnie i z przewagą kupujących przy spadkach.

Lokalny kalendarz uzupełniają sygnały z realnej gospodarki. Wskaźniki wyprzedzające nie malują przesadnie optymistycznego obrazu, ale równocześnie nie potwierdzają obaw o trwałe osłabienie popytu wewnętrznego. Dla wyceny złotego ważniejsze pozostaje więc to, czy po środowej decyzji RPP prezes NBP mocniej zaakcentuje warunkowość dalszych ruchów, czy też pozostawi szeroki margines interpretacyjny. Bez „jastrzębiego” zaskoczenia komunikacyjnego pary z PLN powinny dalej dryfować w obecnych przedziałach, z lekką przewagą scenariusza, w którym złotówka utrzymuje bieżącą siłę względem euro i delikatnie odzyskuje teren wobec dolara.

W praktyce zarządzania ryzykiem to dzień dla cierpliwych. Utrzymanie wąskich pasm na EUR/PLN i USD/PLN sprzyja stopniowemu hedgingowi w kilku transzach zamiast jednorazowych, dużych zleceń. Eksporterzy rozliczający się w euro nadal mogą korzystać z lokalnych wzrostów w okolice 4,26–4,28, importerzy z dolara – z zejść bliżej 3,63–3,64, ale bez liczenia na głębokie przebicia bez wyraźnego impulsu zewnętrznego. Z kolei firmy z ekspozycją na waluty skandynawskie czy funt brytyjski powinny pamiętać, że niska zmienność bywa zdradliwa i szybko się zmienia wraz z nagłówkami z rynków ropy czy z Banku Anglii.

Dla porządku warto odnotować poranne fixingi, które rynek przyjął bez większych emocji: dolar był wyceniany na 3,6488 zł, euro na 4,2604 zł, funt brytyjski na 4,9027 zł, a CHF na 4,5754 zł. Bieżące poziomy niewiele się od nich różnią, co potwierdza tezę o „spokojnym czuwaniu” przed środowym komunikatem. Jeżeli jednak RPP zaskoczy symboliczną redukcją stóp, pierwszą reakcją może być podbicie EUR/PLN do 4,28 i test 3,67–3,68 na USD/PLN. Skala ruchu będzie pochodną tonu konferencji: jednoznaczny sygnał „to nie początek cyklu” mógłby szybko wygasić presję na osłabienie PLN.

Szerszy kontekst regionalny nie wnosi na razie silnych bodźców. Waluty CEE poruszają się zgodnie z globalnym rytmem, a różnice wynikają głównie z lokalnych ścieżek inflacji i fiskalnej arytmetyki budżetowej. Polska na tym tle wciąż oferuje relatywnie atrakcyjne realne stopy i przewidywalny horyzont decyzyjny banku centralnego. To miks, który skłania część inwestorów długoterminowych do „biernego” utrzymywania ekspozycji na złotego i ogranicza skłonność do szybkich rotacji między waluty regionu.

Podsumowanie na dziś jest proste, choć mało efektowne: kursy walut wobec PLN pozostają w reżimie stabilizacji, a kierunek krótkoterminowo wyznaczy przekaz RPP. USD/PLN jest notowany przy 3,64–3,65, EUR/PLN przy 4,25–4,26, GBP/PLN koło 4,90, CHF/PLN 4,55–4,57, NOK/PLN około 0,366–0,367, CAD/PLN w rejonie 2,60–2,61. Na rynku długu 10-letnie pozostają w pobliżu 5,5–5,55 proc., co zdejmuje część presji z krótkiego końca krzywej i sprzyja utrzymaniu spokojnego sentymentu wobec polski złoty. Przy braku zaskoczeń ze strony banku centralnego bazowym scenariuszem pozostaje dalsze krążenie w opisanych przedziałach, z niewielką asymetrią w stronę umocnienia złotego w relacji do dolara.

Źródło: Jarosław Wasiński, MyBank.pl