Wydarzeniem dnia pozostaje uruchomienie procedury „zamknięcia rządu” w Stanach Zjednoczonych po nieudanej próbie przedłużenia finansowania na kolejne tygodnie. Dla rynku walutowego istotne jest przede wszystkim to, że część regularnych publikacji statystycznych – zwłaszcza z agencji federalnych – zostanie wstrzymana. Brak kluczowych raportów, w tym comiesięcznych danych z rynku pracy, usuwa kotwicę dla oczekiwań wobec stóp procentowych i zmusza inwestorów do większego polegania na wskaźnikach prywatnych oraz komentarzach bankierów centralnych. To z kolei ogranicza skłonność do agresywnego pozycjonowania i sprzyja spokojniejszemu przebiegowi porannej sesji na parach z PLN.

Po stronie nastrojów rynkowych nie widać paniki. Złoto reaguje wzrostem cen, co bywa typowe w okresach niepewności, natomiast indeksy akcji w USA utrzymują się wysoko, a dolar po zeszłotygodniowym umocnieniu oddał część zysków. Rynek wycenia, że polityczny impas jest odwracalny, a jego wpływ na realną gospodarkę pozostanie ograniczony, jeśli szybko pojawi się kompromis. W takim środowisku złotówka korzysta z przewidywalności i nie przyciąga transakcji „ucieczkowych”, które w innych epizodach niepewności podnosiły popyt na franka i dolara kosztem walut regionu.

Na poziomie operacyjnym najważniejsza pozostaje relacja euro do dolara. Jeżeli dolar amerykański odzyska przewagę na fali politycznego szumu, EUR/USD będzie się cofał, a to zwykle przekłada się na łagodne podbicie EUR/PLN o kilka groszy. Odwrotna konfiguracja – słabszy dolar i lepszy sentyment w Europie – najczęściej daje krótkie umocnienie złotówki do euro i stabilizację pary dolarowej. Rano obserwujemy to drugie: dolar jest neutralny do lekko słabszego, co utrzymuje USD/PLN w wąskim paśmie i ogranicza przestrzeń do gwałtowniejszego ruchu.

W tle pracują także czynniki specyficzne dla poszczególnych walut. Frank szwajcarski (CHF) pełni rolę barometru awersji do ryzyka; przy braku wyraźnych wstrząsów popyt na „bezpieczną przystań” jest umiarkowany, co pozwala utrzymać CHF/PLN w pobliżu 4,57. Funt brytyjski pozostaje względnie mocny względem złotego, ale bez trendu, który wymusiłby rewizję polityki zabezpieczeń eksporterów i importerów; przy kursie około 4,89 dominują taktyki transzowe, a nie pojedyncze, duże zlecenia. Euro (EUR) pozostaje wypadkową oczekiwań wobec EBC i danych z przemysłu, które w ostatnich tygodniach studziły entuzjazm scenariuszy „szybkiego odbicia”.

Po stronie USA uwagę przyciągają wskaźniki z sektora prywatnego. Skoro publikacje rządowe mogą zostać opóźnione, większe znaczenie zyskują dzisiejsze i jutrzejsze ankiety koniunktury oraz estymacje zatrudnienia w firmach, które często pełniły rolę wyprzedzających sygnałów przed oficjalnymi raportami. Z perspektywy polityki pieniężnej oznacza to trudniejsze zadanie dla Rezerwy Federalnej, która i tak podkreślała ostatnio „zależność od danych”. Cytowane przez dealerów zdanie, że „nie mamy z góry ustalonej ścieżki, decyzje będą wymagać kompromisu”, oddaje ducha obecnego podejścia i tłumaczy, dlaczego dolar nie zyskuje automatycznie na każdym nagłówku o impasie budżetowym.

Z punktu widzenia krajowych uczestników rynku kluczowa pozostaje mechanika dnia. Najlepsze warunki realizacji w parach z PLN zwykle przypadają na późny poranek i wczesne południe, gdy aktywny jest zarówno kontynent, jak i Londyn; później, gdy rynek „nasłuchuje” USA, spready potrafią się lekko rozszerzyć. To praktyczny argument za kaskadowym podejściem do zabezpieczeń – zamiast „strzału w ciemno” lepiej dzielić ekspozycję na mniejsze transze, korzystając z okien największej płynności. Ta technika minimalizuje poślizgi i uśrednia koszt, co ma szczególne znaczenie w dniach o niskiej, ale nierównej zmienności.

Nie można pominąć szerszego obrazu fundamentalnego. Polska złotówka w ostatnich miesiącach zyskiwała na tle koszyka rynków wschodzących, gdyż skala globalnej awersji do ryzyka była umiarkowana, a krajowa polityka pieniężna – przewidywalna. Uporczywość inflacji w strefie euro i „lekkie schłodzenie” dynamiki amerykańskiej nie przekładają się bezpośrednio na skokową zmianę wycen EM, jeśli nie idzie za tym wzrost premii za ryzyko na rynku długu. To sprzyja utrzymywaniu pozycji w PLN i wzmacnia zachowania portfelowe, w których lokalne odchylenia kursu są wykorzystywane do technicznej realizacji zysków, a nie do budowania nowych, kierunkowych zakładów.

Z praktycznego punktu widzenia, przy kursach około 3,63 za dolara i 4,27 za euro, większość firm rozliczających się w tych walutach znajduje się w strefie „komfortu operacyjnego”. Różnica między kursem referencyjnym a ceną faktycznej transakcji wynika dziś głównie z płynności i wielkości zlecenia. Dlatego w planowaniu przepływów lepiej sprawdza się kalendarz „godzin płynności” i powtarzalne reguły wejścia niż jednorazowe decyzje oparte na przewidywaniu nagłówków. Taki dyscyplinowany schemat w dłuższym okresie prowadzi do lepszej przeciętnej ceny niż próby „łapania dołków i szczytów”.

Szanse i ryzyka na resztę dnia rozkładają się symetrycznie. Jeżeli amerykańskie wskaźniki prywatne wypadną gorzej, a dolar lekko osłabnie, złoty powinien zyskać kilka groszy wobec USD przy utrzymaniu stabilnego EUR/PLN. W scenariuszu przeciwnym, gdy dane zaskoczą na plus, impuls umocnienia dolara może przełożyć się na krótkie podbicie USD/PLN, ale bez gwarancji trwałej zmiany trendu dopóki brak jest pełnego zestawu oficjalnych publikacji. W obu przypadkach ostateczny obraz dnia będzie pochodną jakości płynności w godzinach popołudniowych.

Na koniec warto podkreślić, że bieżący spokój nie wyklucza gwałtowniejszych ruchów, jeśli polityczny impas w USA przeciągnie się i zacznie wpływać na rynek długu lub na oczekiwania wobec stóp. USD i CHF w takich epizodach zazwyczaj zyskują w pierwszej kolejności, a złotówka przechodzi w tryb defensywny – nie z powodu krajowych czynników, lecz na skutek globalnych przepływów kapitału. Do chwili obecnej sygnały z rynku nie wskazują jednak na taki rozwój wydarzeń; środowy poranek to raczej rynek cierpliwości niż emocji.

Źródło: Jarosław Wasiński, MyBank.pl