Złoto bije kolejne rekordy na fali obaw o możliwy przestój prac administracji w USA, natomiast akcje wciąż trzymają wysoko zawieszoną poprzeczkę wycen — zestaw, który skłania inwestorów do selektywnego podchodzenia do ryzyka, zamiast gwałtownych ruchów portfelowych. W takim środowisku złotówka porusza się w niewielkim zakresie i reaguje przede wszystkim na impuls z dolara amerykańskiego i nastroje wokół długu skarbowego.

Dodatkowym punktem odniesienia są dzisiejsze kursy referencyjne banku centralnego. Średnie notowania w tabeli A to: 1 USD 3,6411 zł, 1 EUR 4,2688 zł, 1 CHF 4,5739 zł, 1 GBP 4,8920 zł, 1 CAD 2,6162 zł, 1 NOK 0,3653 zł. W praktyce różnice między tymi poziomami a kwotowaniami rynkowymi w ciągu dnia tłumaczy moment publikacji oraz zmienna płynność poszczególnych par. Działy skarbowe firm zwracają uwagę, że kurs tabelaryczny stanowi punkt rozliczeniowy w umowach i cennikach, natomiast wykonanie transakcji warto planować w godzinach, gdy arkusze mają największą głębokość. To ogranicza poślizgi, zwłaszcza w dniach, kiedy globalny przekaz jest niejednoznaczny, a apetyt na ryzyko zmienia się o ułamki.

Na dolarze kluczowy jest obecnie przekaz, że polityka pieniężna w USA nie podąża „po sznurku”. Ostatnie wystąpienia wskazują na gotowość do działań uzależnionych od danych — gospodarka wciąż jest relatywnie odporna, ale inflacja nie zjechała na tyle, by deklarować szybkie i głębokie luzowanie. Ten miks sprawia, że dolar amerykański ma przewagę tak długo, jak długo w tle utrzymuje się niepewność polityczna i wysokie wyceny akcji w USA. Efekt na rynek złotego jest czytelny: PLN bez większego problemu broni swoich dotychczasowych przedziałów, ale kierunek dnia wyznacza relacja EUR/USD oraz to, czy globalny kapitał szuka schronienia, czy podbija pozycje „carry”.

Europa nie dostarcza dzisiaj silnego kontrnarratywu. Odczyty nastrojów biznesowych i wcześniejsze PMI studzą entuzjazm wobec szybkiego ożywienia przemysłu w strefie euro, a jednocześnie brak świeżych, jastrzębich sygnałów z EBC nie zachęca do agresywnego grania pod umocnienie wspólnej waluty. Dlatego EUR/PLN zachowuje równowagę, a ruchy o kilka groszy w górę lub w dół wynikają częściej z wahań eurodolara niż z lokalnych zaskoczeń. Po stronie wysp brytyjskich obraz również jest „równoległy”: sektor usług spowalnia wolniej niż zakładano, ale Bank Anglii preferuje ostrożne komunikaty. To utrzymuje funt brytyjski wysoko względem PLN, choć bez trwałego trendu ponad dzisiejsze poziomy.

W północnoamerykańskim tle uwagę przyciąga dolar kanadyjski. Rynek odrabia mieszane sygnały z gospodarki i dyskontuje, że Bank Kanady będzie kontynuował stopniowe łagodzenie warunków, o ile cykliczne dane nie zaskoczą w górę. W relacji do złotego CAD/PLN oscyluje dziś niedaleko kursu średniego NBP, a ewentualne odchylenia wynikają raczej z ruchów ropy niż z samej różnicy stóp. Surowcowa północ Europy wygląda podobnie: korona norweska reaguje przede wszystkim na krzywą energii i globalny apetyt na ryzyko, a nie na lokalne decyzje, co utrzymuje NOK/PLN w wąskim paśmie wokół dzisiejszego fixingu.

Rynkowy wątek „shutdownu” w USA tworzy dodatkową warstwę krótkoterminowej niepewności. Jeśli polityczny spór o finansowanie federalnych instytucji przeciągnie się, opóźnienia w publikacji niektórych danych makro i gorsze nagłówki mogą chwilowo podbijać popyt na bezpieczne aktywa. Złoto już to pokazuje, a w walutach pierwszą odpowiedzią zwykle bywa umocnienie USD i CHF, dopiero później różnicowanie rynków wschodzących. Na razie jednak skala reakcji w regionie CEE pozostaje umiarkowana, a inwestorzy rozgrywają temat głównie przez krzywe dochodowości i instrumenty pochodne.

Warto przy tym pamiętać o praktycznych detalach codziennego handlu. Płynność na parach z PLN jest zwykle najlepsza w późnym poranku i we wczesnym popołudniu, gdy aktywny jest zarówno kontynent, jak i Londyn. Po godzinie 16:00, kiedy rynek zaczyna „nasłuchiwać” Stanów, spready potrafią się lekko rozszerzyć, a pojedyncze zlecenia wywołują większy efekt cenowy niż wcześniej. To dobry argument za tym, by zamiast celować w „idealny” kurs dnia, dzielić ekspozycję na serię mniejszych transakcji — szczególnie gdy notowania poruszają się bez jednego dominującego trendu i to niuanse w komunikatach przesuwają kwotowania o grosz w jedną czy drugą stronę.

Perspektywa domknięcia dnia jest więc dość klarowna. Jeżeli amerykańskie nagłówki nie dorzucą paliwa do risk-off, bazowym scenariuszem pozostaje płytka konsolidacja na głównych parach ze złotym i powrót uwagi do kalendarza makro. W takim układzie firmy i gospodarstwa domowe z ekspozycją walutową powinny trzymać się prostych zasad: porównywać kurs NBP z realną ceną transakcji, wykorzystywać najlepsze godziny płynności i zabezpieczać przyszłe przepływy stopniowo, a nie jednorazowo. To właśnie ta „rzemieślnicza” dyscyplina najczęściej wygrywa w dniach podobnych do dzisiejszego — kiedy historia dnia pisze się na marginesach, a nie dużym tytułem.

Źródło: Jarosław Wasiński, MyBank.pl