Około 09:36 czasu polskiego EUR/PLN jest notowany w pobliżu 4,2076, USD/PLN około 3,5928, CHF/PLN około 4,5145, a GBP/PLN w rejonie 4,8058. Równolegle na głównej parze rynku globalnego EUR/USD utrzymuje się blisko 1,1710, co w praktyce oznacza, że zmienność dolara jest wypadkową nie tylko danych makro, ale też oczekiwań co do ścieżki stóp procentowych w 2026 roku.

Na szerokim rynku widać, że dolar w ostatniej dobie odzyskiwał część uwagi inwestorów, ale nie jako „waluta wzrostu”, tylko jako domyślna przystań w warunkach podwyższonego ryzyka. Kluczowe stały się opóźnione raporty z rynku pracy w USA i rosnąca dyskusja o tym, czy hamowanie zatrudnienia jest przejściowe, czy strukturalne. W tej atmosferze część kapitału preferuje płynność i krótkie duration, co zmienia układ sił między walutami. Dla złotówki oznacza to większą wrażliwość na każdy sygnał, który podbija lub wygasza globalne „risk-off”.

W tle jest również polityka monetarna w Stanach Zjednoczonych. Rezerwa Federalna obniżyła stopę funduszy federalnych o 25 punktów bazowych do przedziału 3,50–3,75%, ale kluczowy okazał się przekaz: bank centralny podkreślił, że „downside risks to employment rose in recent months”, a dalsze decyzje mają zależeć od napływających danych i bilansu ryzyk. To nie jest komunikat zapowiadający automatyczny ciąg cięć; to raczej próba utrzymania elastyczności w warunkach niepewności i mieszanych sygnałów z gospodarki.

Jednocześnie rośnie znaczenie czynnika, który zwykle działa na waluty surowcowe i inflacyjne oczekiwania: ropa naftowa. Administracja USA zasygnalizowała działania wobec Wenezueli, co przełożyło się na wzrost napięcia w regionie i podbicie premii geopolitycznej w cenach baryłki. W takich momentach dolar kanadyjski i korona norweska (NOK) potrafią korzystać z drożejącej ropy, ale tylko wtedy, gdy rynek nie interpretuje sytuacji jako groźby szerszego konfliktu i skoku awersji do ryzyka. Gdy dominuje scenariusz „uciekaj od ryzyka”, waluty surowcowe bywają jednocześnie wspierane przez ropę i tłumione przez odpływ kapitału z ryzykowniejszych segmentów.

To rozdarcie widać także w zachowaniu franka. CHF pozostaje beneficjentem każdej fali niepewności, nawet jeśli nominalnie nie ma w danym momencie jednego, dominującego powodu do paniki. Rynek często reaguje z wyprzedzeniem: wystarczy kilka godzin podwyższonej nerwowości na kontraktach w USA, gorsza seria danych z przemysłu w Europie lub ryzyko w obszarze surowców, by popyt na bezpieczne przystanie wrócił. Dla posiadaczy zobowiązań w CHF ważna jest obserwacja nie tylko kursu franka do PLN, ale też relacji EUR/CHF i tego, jak rynek wycenia przyszłe decyzje SNB.

Po stronie Europy złotówka porusza się w środowisku, w którym euro nie jest jednoznacznym liderem. Słabsze sygnały koniunktury w części gospodarek strefy euro potrafią ciążyć wspólnej walucie, ale równocześnie w okresach globalnego stresu euro bywa „mniej słabe” niż waluty regionu CEE, bo korzysta z głębi rynku i płynności. W praktyce to tłumaczy, dlaczego rynek bywa spokojniejszy na EUR/PLN niż na USD/PLN: kiedy dolar wykonuje silniejszy ruch na świecie, polska waluta odczuwa to szybciej właśnie przez kanał USD.

Warto też zwrócić uwagę na mikrostrukturę handlu w końcówce roku. Płynność na części par jest nierówna, a reakcje na dane mogą być gwałtowniejsze niż wynikałoby to z nagłówków. To środowisko sprzyja „fałszywym wybiciom” i krótkim skokom zmienności, które nie muszą oznaczać zmiany trendu. Na rynku złotego znaczenie mają wówczas poziomy, przy których aktywizują się zlecenia obronne importerów i eksporterów oraz automatyczne strategie oparte o momentum.

Z perspektywy bieżącej wyceny PLN kluczowe są dwa pytania na najbliższe dni. Po pierwsze, czy kolejne odczyty z USA potwierdzą, że hamowanie rynku pracy przyspiesza i wymusi bardziej gołębie podejście Fed w 2026 roku. Po drugie, czy napięcie na linii USA–Wenezuela przełoży się na trwały wzrost cen energii, czy pozostanie krótkim impulsem. Jeżeli rynek uzna, że ryzyko geopolityczne ma „cenę”, dolar amerykański może zyskać wsparcie nawet przy mieszanych danych. Jeśli jednak dominować będzie narracja o słabnącej gospodarce USA i większej skłonności do cięć stóp, ciężar może przesunąć się w stronę słabszego USD na szerokim rynku, co zwykle daje oddech walutom regionu, w tym PLN.

Na tym tle złotówka pozostaje relatywnie stabilna, ale stabilność nie oznacza braku ryzyka. Wyceny USD/PLN w okolicy 3,59–3,60 to strefa, w której rynek będzie testował równowagę między globalnym „risk-off” a oczekiwaniami na dalsze luzowanie w USA. W przypadku euro ważne jest, czy EUR/PLN utrzyma się w okolicach 4,20–4,21 przy rosnącej niepewności na świecie, bo to byłby sygnał, że popyt na złotego nie zanika, tylko chwilowo oddaje pole silniejszym impulsom z zewnątrz.

W ujęciu praktycznym dla firm i gospodarstw domowych oznacza to jedno: teraz mniej liczą się pojedyncze nagłówki, a bardziej to, czy kolejne dane i komunikaty układają się w spójny obraz. Rynek walut działa dziś jak sejsmograf: reaguje na drobne pęknięcia w danych o zatrudnieniu, ale równie szybko zmienia kierunek, gdy rośnie ryzyko w obszarze surowców. Dlatego najbliższe sesje mogą przynieść szybkie, kilkugroszowe ruchy, nawet jeśli finalnie tydzień zakończy się blisko obecnych poziomów.

Źródło: Jarosław Wasiński, MyBank.pl