Ten układ nie przypomina szerokiej ucieczki do bezpiecznych przystani; raczej ostrożne pozycjonowanie po decyzji Rezerwy Federalnej i przed kompletem europejskich danych, które mogą doprecyzować ton końcówki tygodnia na rynek złotego.

Wczoraj w USA zapadła zgodna z konsensusem decyzja o obniżce stóp o 25 punktów bazowych, do przedziału 4,00–4,25 proc., co inwestorzy odczytali jako „gołębią normalizację”, a nie początek agresywnego cyklu. Kluczowa okazała się semantyka: przekaz akcentował gotowość do dalszego luzowania, ale uzależnioną od napływających danych, co ograniczyło presję na gwałtowne osłabienie dolara amerykańskiego. Z punktu widzenia złotówki oznacza to, że USD/PLN zareagował w dół tylko częściowo i szybko wrócił do dobrze znanych, kilkugroszowych korytarzy. Dla importerów rozliczających się w dolarze to komfort mniejszych widełek dziennych, dla eksporterów — sygnał, że lepiej utrzymywać kaskadowe zabezpieczenia niż „polować na jeden dołek”.

Dzisiejszą narrację współtworzy Tokio. Bank Japonii pozostawił stopę na 0,50 proc., ale wprowadził jastrzębie akcenty, które zaskoczyły część rynku. Dwóch członków Rady — Hajime Takata i Naoki Tamura — opowiedziało się za podwyżką do 0,75 proc., a bank zapowiedział rozpoczęcie cyklu redukcji posiadanych aktywów ryzykownych w portfelu ETF i J-REIT, średnio o około 620 mld jenów rocznie. To pierwszy od dawna tak wyraźny sygnał normalizacji polityki, choć rozpisany na bardzo długi horyzont. Pierwsza reakcja FX była jednoznacznie pro-jenowa: USD/JPY spadł, a jen umocnił się o przeszło pół procenta. Później, po konferencji prezesa Kazuo Uedy i podkreśleniu elastyczności kursu działań, ruch wygasł, ale w pamięci inwestorów pozostał ważny fakt — w BoJ rośnie gotowość do kolejnego kroku.

Krajowa układanka dla PLN jest dziś dość prosta. Inflacja w Polsce wyraźnie zsunęła się w okolice pasma celu, a jej komponent bazowy gaśnie wolniej, ale konsekwentnie. W efekcie złotówka korzysta z rzadkiej w ostatnich latach kombinacji: przewidywalnej polityki banku centralnego i umiarkowanego tła globalnego. To widać w zachowaniu pary EUR/PLN: od rana kurs mieści się w wąskim przedziale, który pozwala firmom planować przepływy bez codziennych korekt cenników. Polski złoty nie potrzebuje dziś spektakularnych impulsów, by utrzymać równowagę; wystarczy brak negatywnych niespodzianek z zewnątrz.

W szerszym horyzoncie widać jednak kilka potencjalnych zrywów zmienności. Jednym z nich jest brytyjski wątek, bo o kondycji funta decyduje mieszanka uporu inflacji usługowej i ostrożnej, ale niejednoznacznej polityki Banku Anglii. Rynek zakłada, że większość MPC skłania się ku wstrzymaniu dalszego cięcia stóp, a apele o szybsze luzowanie trafiają na mur w postaci 3,8-procentowej inflacji CPI. Funt brytyjski w relacji do złotówki trzyma się na podwyższonych poziomach, ale to wciąż konsolidacja; dwa, trzy zdania w komunikacie o tempie ograniczania bilansu mogą ważyć dziś więcej niż sama stopa referencyjna.

Po stronie „waluty surowcowych” obraz jest czytelny. Dolar kanadyjski w relacji do PLN krąży dziś przy 2,61–2,62 i to raczej funkcja spokojnej ropy niż nagłej zmiany oczekiwań wobec polityki pieniężnej w Ottawie. Korona norweska utrzymuje 0,365–0,367 i reaguje głównie na delikatne wahania w cenach energii oraz nastroje na rynku ryzyka. To sprzyja stabilizacji koszyka, w którym PLN od rana nie odstaje na minus ani wobec CAD, ani wobec NOK. Dla importerów paliw i chemii najważniejsza pozostaje dyscyplina w zabezpieczeniach, dla eksporterów — wykorzystanie podbić kursów do sprzedaży transzami.

Istotnym katalizatorem godzin popołudniowych może być jeszcze jeden detal: rynek długu w Wielkiej Brytanii. BoE zasygnalizował wcześniej wolniejsze tempo zacieśniania ilościowego, redukując skalę aktywnej sprzedaży gilts i schodząc z wcześniejszych planów rocznych. Jeśli ten przekaz zostanie powtórzony bez jastrzębich zastrzeżeń, zmienność na funcie może osłabnąć, a GBP/PLN cofnąć się o kilka groszy. Przeciwny scenariusz — twardszy język o inflacji i bilansie — szybko odwinąłby część wczorajszej „gołębiej” ulgi po Fed, zwłaszcza jeśli towarzyszyłoby temu pogorszenie nastrojów na europejskich parkietach.

W tle pojawia się też wątek polityczny zza oceanu, który od miesięcy punktowo wpływa na wyceny. Presja na Fed, by „ścinać szybciej”, została ostatnio zneutralizowana komunikacją „zależną od danych”. Dla walut rynków wschodzących to dobra wiadomość, bo mniej „szumu politycznego” zwykle oznacza niższą premię za ryzyko i stabilniejsze przepływy. To wprost przekłada się na kursy walut w naszej części świata: słabszy dolar amerykański i przewidywalny EBC to kombinacja, w której PLN radzi sobie lepiej. Z drugiej strony, każdy nagły skok awersji do ryzyka — czy to po danych, czy po geopolitycznych nagłówkach — najszybciej winduje popyt na franka i dolara, co widać natychmiast w parach CHF/PLN i USD/PLN.

Rynek azjatycki, choć odległy, dziś wyjątkowo mocno wybrzmiewa w globalnych przepływach. Redukcja ETF i J-REIT w bilansie BoJ to symboliczny koniec epoki niemal nieograniczonego wsparcia płynności dla japońskich aktywów ryzykownych. Dla globalnego FX to sygnał, że jeszcze jeden wielki bank centralny przesuwa wajchę w stronę „normalności”, co w długim terminie powinno zmniejszać dysproporcje stóp i hamować carry trade przeciw JPY. Krótkoterminowo oznacza to większą wrażliwość par dolar-jen i euro-jen na komunikaty z Tokio, ale też filtruje się przez koszyk CEE, bo zmiany w globalnym zasilaniu płynnością wpływają na apetyt na ryzyko szerzej.

Z punktu widzenia technicznej mapy poziomów złotówka ma dziś trzy „kotwice”. Pierwsza to strefa 3,60–3,63 na USD/PLN, testowana od kilku sesji; druga — 4,25–4,27 na EUR/PLN, gdzie popyt i podaż wymieniają się rolami co kilka godzin; trzecia — 4,55–4,58 na CHF/PLN, która działa jak barometr nastroju globalnego. Utrzymanie tych pasm bez silnego wybicia będzie oznaczało, że inwestorzy przyjęli decyzję Fed i sygnały BoJ w trybie „odnotowano” i czekają na nowe fakty. Wybicie — w którąkolwiek stronę — najpewniej poprzedzą albo dane wysokiej częstotliwości z rynków pracy i sprzedaży, albo twardszy język banków centralnych w Europie.

W rozmowach z dealerami pojawiają się dziś dwa cytaty dobrze oddające klimat. „To dzień, w którym zdanie może znaczyć tyle, co liczba” — mówi jeden, mając na myśli wagę niuansów w komunikatach BoE i komentarzach po BoJ. Drugi dodaje: „Gołębi Fed nie zawsze znaczy słaby dolar, jeśli obligacje mówią coś innego”. W tym splocie semantyki i przepływów złotówka radzi sobie najlepiej, gdy zamienia dużą teorię na małe, przewidywalne zakresy. To szkolny przykład rynku, w którym wygrywa konsekwencja: regularny hedging, rozkładanie ryzyka po terminach, nieprzywiązywanie się do jednego scenariusza.

PLN korzysta z neutralno-gołębiego miksu decyzji banków centralnych. W krótkim terminie najwięcej emocji może dojść z Londynu, ale to nie funt dyktuje dziś losy regionu — decyduje apetyt globalny. Jeśli dolar amerykański utrzyma wczorajsze osłabienie, a nastroje na długu nie popsują zabawy, złotówka ma prawo zamknąć tydzień w reżimie stabilizacji. Na przeciwnym biegunie leży scenariusz „risk-off” po twardszych komunikatach lub słabszych danych; wtedy pierwsza odpowiedź ryku pójdzie przez CHF/PLN i USD/PLN, a dopiero potem przesunie się na GBP, NOK i USD w koszyku. Cierpliwość i rzemieślnicza praca z ekspozycją walutową pozostają w takich warunkach bardziej wartościowe niż widowiskowe tezy.

Źródło: Jarosław Wasiński, MyBank.pl