To fotografia rynku, która — mimo podwyższonej uwagi na banki centralne — nie wskazuje na nerwowość, tylko na ostrożne pozycjonowanie przed nowymi informacjami.

Wydarzeniem dnia poprzedniego była decyzja Rezerwy Federalnej o obniżce stóp procentowych o 25 punktów bazowych, do przedziału 4,00–4,25 proc. Ruch wpisuje się w wygaszanie sztywnego nastawienia po miesiącach oporu wobec obniżek i został przez inwestorów odczytany jako sygnał „gołębiej normalizacji”: wsparcie dla spowalniającego rynku pracy bez uruchamiania pełnoskalowego cyklu łagodzenia. Rynek FX wycenił ten przekaz umiarkowanie pro-ryzykownie — dolar amerykański traci część premii bezpieczeństwa, co przekłada się na lekką przewagę złotówki nad USD i spokojny, wąski przedział w EUR/PLN. Jednocześnie kontrakty na amerykański dług i indeksy akcyjne wskazują, że inwestorzy dokładnie odsiewają ton komunikatu od samego faktu obniżki.

Dziś w centrum uwagi pozostaje Wielka Brytania. O 13:00 polskiego czasu Bank Anglii ogłosi decyzję, którą rynek w przeważającej mierze typuje jako utrzymanie stopy bazowej na 4 proc. Kluczowy będzie rozkład głosów w Komitecie Polityki Pieniężnej i język towarzyszący decyzji, w szczególności wątek tempa zacieśniania ilościowego. Bank sygnalizuje spowolnienie QT: roczna skala redukcji portfela obligacji ma być mniejsza niż dotąd przewidywane 100 mld GBP, a sprzedaże aktywne — niższe od dotychczasowych planów. W praktyce oznacza to mniej presji na długoterminowe rentowności gilts i potencjalnie mniejszą zmienność na funcie, jeśli przekaz nie zaskoczy po jastrzębiej stronie.

Otoczenie realne na Wyspach nie pozwala jednak na beztroskę. Inflacja CPI w sierpniu to 3,8 proc., wciąż niemal dwukrotnie powyżej celu, a bank centralny obawia się efektów drugiej rundy — uporu cen usług i indeksacji płac. Jednocześnie dane o wzroście PKB i produkcji przemysłowej są mieszane, bezrobocie powoli rośnie, a deficyt handlowy pozostaje znaczący. To mieszanka, która tłumaczy, czemu oczekiwania na szybkie, seryjne cięcia w 2025 roku wyraźnie osłabły, mimo wcześniejszych pięciu obniżek od sierpnia ubiegłego roku. Dla pary GBP/PLN taki zestaw oznacza, że „bazą” pozostaje konsolidacja w wysokich, jak na standard ostatnich miesięcy, rejonach — z wyraźną wrażliwością na każde słowo w komunikacie BoE.

Z perspektywy „rynek złotego” praktyczna różnica między wczoraj a dziś sprowadza się do tego, że narracja o Fed została już zaktualizowana, natomiast Londyn wciąż może zaskoczyć modalnością tonu. W scenariuszu bazowym, w którym BoE utrzymuje stopy i spowalnia QT w skali zbliżonej do rynkowych przecieków, funt brytyjski nie powinien wywołać trwalszego odlotu zmienności. Wtedy ciężar reakcji pozostanie na parach z dolarem. Jeśli dolar amerykański będzie kontynuował łagodne osłabienie po 25-punktowej obniżce, USD/PLN może jeszcze testować strefy wsparcia, o ile globalny apetyt na ryzyko nie zostanie storpedowany przez dane lub retorykę z banków centralnych.

W tle płynie kilka ważnych strumieni informacji. Po pierwsze, na rynku pracy w USA widać symptomy wytracania impetu: dynamiki nowych etatów i wskaźniki zatrudnienia w usługach chłodną, a część branż sygnalizuje wstrzymanie ekspansji. To uzasadnia decyzję Fed od strony cyklicznej. Po drugie, uporczywe napięcia cenowe z kanału podażowego — cła, zakłócenia logistyczne — nieco zelżały, co obniża ryzyko wtórnych fal inflacji towarowej. Po trzecie, projekcje Fed na 2025 i 2026 roku pozostaną dziś „kotwicą wyobraźni” dla inwestorów: jeśli dot plot zasugeruje jeszcze jedną obniżkę do końca roku i otwartą elastyczność dalej, sentyment pro-ryzykowny powinien utrzymać się dłużej.

Wyczuwalna jest też polityczna temperatura wokół amerykańskiej polityki pieniężnej. Presja z Białego Domu, by „ściąć więcej i szybciej”, budzi kontrowersje, ale wczorajszy ruch o 25 pb pozwala Fed zachować wizerunek instytucji reagującej na dane, a nie na kampanijne hasła. Dla rynków wschodzących — a więc i dla PLN — to ważna wiadomość: przewidywalny i komunikacyjnie spójny Fed sprzyja stabilizowaniu oczekiwań i sprzyja walutom EM. W skrajnym scenariuszu odwrotnym, gdyby sygnały z FOMC zaczęły się rozchodzić, a inwestorzy wróciliby do „ucieczki do jakości”, pierwszym beneficjentem byłby znów dolar, a wraz z nim frank szwajcarski.

Obraz krajowy nie stoi PLN na przeszkodzie. Złotówka, po ostrych zakrętach inflacyjnych ostatnich lat, korzysta z faktu, że wzrost cen ogółem zsunął się w okolice pasma celu banku centralnego, a inflacja bazowa spowalnia. To daje Radzie Polityki Pieniężnej komfort trwania w trybie „pauzy warunkowej”: brak pośpiechu, uwaga na dane, brak nerwowych deklaracji. W praktyce dla przedsiębiorstw oznacza to niższą dobową zmienność i mniejszy koszt zabezpieczeń, co ułatwia planowanie przepływów. Polski złoty w takiej konfiguracji stopniowo odbudowuje wiarygodność jako waluta stabilna w warunkach codziennego obrotu — nawet jeśli globalne ryzyka każą trzymać gardę wysoko.

Na poziomie technicznym dzisiejsze „na teraz” wygląda klarownie. USD/PLN jest notowany w paśmie 3,59–3,62, które w ostatnich dniach działa jak bufor; poniżej czai się strefa, którą rynek wielokrotnie próbował, ale bez przesądzenia trendu. EUR/PLN utrzymuje 4,25–4,26, co przy ograniczonym strumieniu niespodzianek z EBC zdejmuje z firm przynajmniej jedną niewiadomą. CHF/PLN — barometr globalnej awersji do ryzyka — krąży wokół 4,56–4,57 i to właśnie tam w pierwszej kolejności widać każdą zmianę nastroju. GBP/PLN pozostaje pod wpływem oczekiwań na 13:00; jeśli przekaz BoE będzie pozbawiony jastrzębich „haczyków”, możliwa jest chwilowa ulga na funcie i cofnięcie kursu o kilka groszy. Wreszcie NOK/PLN i CAD/PLN pozostają niemal nieruchome, co wprost odsyła do braku wyraźnego impulsu z rynku ropy i metali.

W rozmowach z uczestnikami rynku powtarzają się dwa cytaty, które dobrze oddają naturę dzisiejszego dnia. Pierwszy: „To, co powie Bank Anglii o QT, może znaczyć dla funta tyle, co sama stopa” — dealerskie przypomnienie, że bilans centralnego banku i płynność długu często rządzą krótkim terminem silniej niż klasyczna stopa. Drugi: „W Stanach 25 pb to sygnał, a nie program” — komentarz, że wczorajsza decyzja Fed ma raczej charakter otwarcia ścieżki niż deklaracji „cięcia do skutku”. W obu przypadkach dla PLN kluczowa jest semantyka: miękkie, spójne komunikaty zwykle oznaczają dla złotówki spokojniejsze wody.

Dla firm i gospodarstw domowych praktyczny wniosek pozostaje niezmienny: rozdzielać w głowie kurs referencyjny od transakcyjnego i pamiętać, że „Forex na teraz” żyje rytmem płynności. Poranne i wczesnopopołudniowe godziny, gdy aktywni są gracze europejscy, sprzyjają węższym spreadom; wieczorem, przy cieńszych arkuszach, kilku-groszowe szarpnięcia nie muszą mieć żadnego twardego uzasadnienia w danych. W takim środowisku konsekwentny, kaskadowy hedging zwykle wygrywa z „łapaniem dołków”.

Sumując, złotówka otwiera drugą część tygodnia w lepszej kondycji niż jeszcze kilka sesji temu. Jeżeli dolar amerykański pozostanie słabszy po ruchu Fed, a Bank Anglii uniknie jastrzębiego zaskoczenia, PLN ma prawo utrzymać przewagę nad USD i domknąć tydzień w reżimie stabilizacji. Przeciwny splot — mocniejsze odbicie dolara, twardszy ton BoE, nagły wzrost awersji do ryzyka — to scenariusz, w którym CHF i USD odzyskują część strat, a rynek szybko przenosi ciężar z „carry” na „bezpieczne przystanie”. Na dziś bazowa narracja sprzyja złotówce: kursy walut są uporządkowane, a PLN korzysta z przewidywalności decyzji banków centralnych.

Źródło: Jarosław Wasiński, MyBank.pl