Złotówka korzysta z faktu, że ostatnie dane inflacyjne nie przyniosły negatywnej niespodzianki, a jednocześnie globalna narracja nie przesunęła się w stronę panicznej ucieczki do bezpiecznych przystani. Sierpniowe odczyty CPI z kraju wpisują się w trend powrotu dynamiki cen w pobliże celu banku centralnego, zaś wskaźniki bazowe, choć wciąż wyżej niż inflacja ogółem, stopniowo słabną. W praktyce oznacza to mniejszą presję na gwałtowne ruchy po stronie krajowej polityki pieniężnej, co inwestorzy lubią wyceniać w postaci niższej premii za ryzyko. W tle mamy jednak czynniki zewnętrzne, które potrafią szybko odwrócić krótkoterminowy obraz: ścieżkę stóp procentowych w USA, komunikację Europejskiego Banku Centralnego czy impulsy z rynku surowców, zwłaszcza ropy, gazu i metali przemysłowych.

Warto zwrócić uwagę na zachowanie pary dolarowej. Amerykańska waluta, po miesiącach huśtawki związanej z przeplataniem się zaskoczeń inflacyjnych i cyklem danych z rynku pracy, dziś jest w Polsce wyceniana stabilnie, a USD/PLN jest notowany bliżej dolnego krańca wąskiego pasma wahań z ostatnich sesji. Różnice kilku groszy w ciągu dnia wynikają raczej z technicznej gry popytu i podaży oraz z przepływów portfelowych niż z twardych wiadomości makro. Gdyby w najbliższych dniach Rezerwa Federalna zasygnalizowała większą skłonność do łagodzenia warunków finansowych, horyzont dla złotego stworzyłby przestrzeń do testu niższych poziomów na USD/PLN; przeciwnie, twardszy wydźwięk komunikatu mógłby na moment wzmocnić dolara, „podciągając” kurs w stronę środkowego przedziału obserwowanego ostatnio.

W przypadku euro korelacja z nastrojami regionalnymi pozostaje mocna. EUR/PLN jest notowany w pobliżu 4,25, co od tygodni oddaje charakter konsolidacji: lokalne wiadomości o aktywności przemysłowej, przepływach z funduszy europejskich czy bieżących wpływach i wydatkach sektorów gospodarki wpływają na mikrotrendy, ale bez wybicia, które zmieniłoby średnioterminowy obraz. Dla importerów rozliczających się w euro stabilność jest błogosławieństwem, dla eksporterów – punktem odniesienia do kalkulacji marż, które po zmianach kosztów energii i pracy stały się trudniejsze do utrzymania w ryzach. W praktyce, przy utrzymaniu kursu blisko dzisiejszych poziomów, krótkie zabezpieczenia terminowe nadal spełniają swoją rolę jako tanie i skuteczne „ubezpieczenie od ruchu o grosz czy dwa”.

Najbardziej czułym barometrem nastroju ryzyka pozostaje frank. CHF zwykle zyskuje, gdy rynki obawiają się zaostrzenia warunków finansowych w skali globalnej, i oddaje część premii, gdy poprawia się apetyt na aktywa bardziej ryzykowne. Dzisiejszy poziom około 4,55 wpisuje się w ten schemat: nie jest to „ucieczka do schronu”, raczej normalizacja po wcześniejszych wahaniach. Dla kredytobiorców frankowych to nadal wysokie okolice, lecz w krótkim terminie istotniejsze od samego kursu bywa zachowanie stóp w Szwajcarii – a tamtejszy bank centralny, podobnie jak EBC, nie ma powodu, by dramatycznie zmieniać retorykę z tygodnia na tydzień.

Odrębny wątek tworzy funt brytyjski. W ostatnich kwartałach GBP był wypadkową polaryzujących się sygnałów: spowalniającego rynku pracy, uporczywie wysokiej inflacji usług i ostrożnej postawy Banku Anglii. Dzisiejsze okolice 4,92 w relacji do złotówki znaczą, że kurs utrzymuje się wysoko jak na realia minionej wiosny, ale jednocześnie dynamika ostatnich dni nie wskazuje na impuls do wybicia. U importerów kupujących za funta i u eksporterów fakturujących na Wyspy prymat biorą strategie „stopniowego hedgingu”, rozkładające ryzyko na serie krótkich terminów – i to wciąż jest wzorzec, który najlepiej wpisuje się w zachowanie pary.

Jeśli chodzi o waluty surowcowe, obraz jest bardziej techniczny. Korona norweska, o której często mówimy jako o „pochodnej ropy i nastroju na Północy”, w relacji do złotego wypada dziś neutralnie do lekko pozytywnie. NOK/PLN przy 0,367–0,368 oznacza, że rynek nie widzi powodu do dyskontowania szoków po stronie Norwegii, a ewentualne impulsy będą płynąć z globalnego popytu na surowce i z układu kalendarza publikacji. Dla dolara kanadyjskiego – waluty gospodarki ściśle związaną z USA i wrażliwej na cykl – dzisiejsze 2,61–2,62 na CAD/PLN to różnica kosmetyczna względem piątku, która w rachunku bieżącym przedsiębiorstw równie często wynika z różnic w spreadach transakcyjnych jak z realnej zmiany wycen.

W tej układance pojawiają się oczywiście pytania o to, co dalej. Tutaj kluczowe są trzy osie: polityka pieniężna za oceanem, decyzje w Europie oraz krajowe wskaźniki inflacyjne i realne. Po pierwsze, jeśli amerykański bank centralny zasugeruje, że cykl łagodzenia będzie rozłożony w czasie i uzależniony od danych, dolar amerykański straci część argumentów bezpiecznej przystani, co zwykle wspiera waluty rynków wschodzących – w tym PLN. Po drugie, w strefie euro narasta przekonanie, że EBC preferuje „pauzę warunkową”, w której pojedyncze odchylenia danych nie pchają go do nagłych zwrotów; to kontekst sprzyjający temu, by EUR/PLN jest notowany w wąskim przedziale przez dłuższy okres. Po trzecie, krajowa ścieżka inflacji – „dwójka z przodu” w CPI przy wciąż nieco wyższych odczytach bazowych – redukuje presję na twarde komunikaty RPP i buduje grunt pod scenariusz stabilizacji, chyba że pojawią się nowe impulsy fiskalne lub cenowe.

„Złoty znalazł równowagę” – to określenie słyszane dziś w dealing roomach nie jest przypadkowe. Ostatnie tygodnie przyniosły zamrożenie zmienności, które w klasycznym cyklu potrafi się utrzymywać do czasu, gdy jeden z dużych graczy (Fed, EBC) da rynkowi pretekst do zmiany reżimu. W międzyczasie, większe ruchy w górę lub w dół wymuszają zwykle informacje „spoza kalendarza”: nagłe komunikaty o zapasach ropy, geopolityka czy awarie w łańcuchach dostaw. Takie epizody miewają życie krótkie, ale w rachunku kursowym potrafią decydować o tym, czy dany tydzień firma zamknie na plusie czy na minusie.

Warto także odnotować jeden aspekt formalny, który często umyka w codziennych komentarzach. Kursy z tabeli średnich NBP są referencyjne i ogłaszane raz dziennie; to nie są kursy transakcyjne i nie służą do bieżącego handlu. Mechanizmów kwotowania na rynku hurtowym nie da się „przykleić” do tego jednego wydruku – stąd rozbieżności między tym, co widzimy w tabeli, a tym, co broker pokazuje w terminalu kilka godzin później. „Forex na teraz” to oddzielna rzeczywistość – i dzisiejsze przedziały dla USD/PLN, EUR/PLN czy CHF/PLN w pełni to potwierdzają. Im spokojniejszy dzień, tym bliżej siebie te światy się znajdują; im więcej informacji, tym szerzej się rozchodzą.

Na tle regionu Polska nie jest dziś outsiderem. Forint, korona czeska i złoty dzielą podobne bolączki i atuty: różnice w krótkim terminie wynikają raczej z krajowej specyfiki, a nie z globalnych wstrząsów. U nas wciąż dominuje narracja o „kontrolowanym powrocie inflacji do celu”, wsparta umiarkowanie solidnymi danymi z rynku pracy i miękkimi wskaźnikami koniunktury. To nie są historie o spektakularnym wzroście czy dramatycznym hamowaniu – to opowieść o normalizacji, przy której złotówka zachowuje się jak waluta gospodarki średniej wielkości, otwartej, z przewidywalnym bankiem centralnym.

Nie znaczy to, że ryzyka zniknęły. Największym z nich pozostaje „ryzyko polityki”, globalnie i lokalnie. Wystarczy, że w USA ścieżka danych nagle przesunie oczekiwania o kolejne 25–50 pb w górę lub w dół, a dolar wykona ruch, który przez mechaniczne przełożenie na parę z PLN da efekt większy niż różnice w krajowych wskaźnikach. Drugim kanałem ryzyka są surowce: dwucyfrowe ruchy tygodniowe na ropie nie zdarzają się często, ale gdy przychodzą, waluty takie jak NOK i CAD natychmiast je wyceniają – a poprzez koszyk regionu, także PLN. Trzeci element to energia i regulacje: decyzje dotyczące taryf, mechanizmów osłonowych czy podatków pośrednich potrafią przesuwać ścieżkę CPI i zmieniać rachunek realnych stóp procentowych.

W horyzoncie końcówki września bazowym scenariuszem pozostaje jednak stabilizacja. PLN ma dziś więcej sprzymierzeńców niż przeciwników: inflacja ogółem nie wymyka się spod kontroli, bank centralny utrzymuje spójną komunikację, a rynki globalne – choć czujne – nie wysyłają sygnałów alarmowych. Z tej perspektywy dzisiejsze poziomy można czytać jako „kotwicę”, od której odstępstwa będą raczej epizodyczne niż trendotwórcze. Dla importerów i eksporterów, którzy planują przepływy w cyklu tygodniowym i miesięcznym, ważniejsze od „zgadywania jutra” bywa utrzymywanie dyscypliny w zabezpieczaniu ekspozycji i dywersyfikacja terminów.

Z praktycznego punktu widzenia poranek i wczesne popołudnie pozostają porami największej koncentracji płynności w parach z PLN – wtedy też łatwiej o uzyskanie wąskich spreadów i realizację większych zleceń bez poruszenia rynku. Wieczorne kwotowania, przy cieńszej książce zleceń i mniejszym udziale uczestników europejskich, bywają bardziej kapryśne, a „skoki” o kilka groszy nie muszą wynikać z informacji, tylko z natury mikropłynności po zamknięciu głównych parkietów. To detale, które potrafią poprawić wynik transakcji równie skutecznie jak trafiona teza makro.

Sumując: dzisiejsze parametry – kursy walut w tabeli NBP oraz realne, bieżące kwotowania z Forexu – układają się w opowieść o rynku, który słucha banków centralnych, ale nie panikuje. Polski złoty stoi stabilnie wobec euro, wykazuje przewagę nad dolarem w krótkim ujęciu, a w relacji do franka i funta porusza się w wąskich, przewidywalnych korytarzach. Waluty surowcowe pozostają funkcją ropy i globalnego apetytu na ryzyko, ale nie mają dziś powodu, by odrywać się od złotówki w sposób spektakularny. W takim środowisku najrozsądniejsze – i dla firm, i dla inwestorów – jest trzymanie się strategii, które sprawdziły się latem: krótkie zabezpieczenia, rozkładanie terminów i ostre rozgraniczanie między kursem referencyjnym a transakcyjnym. Jeżeli najbliższe komunikaty banków centralnych nie przyniosą „zwrotu akcji”, złotówka powinna pozostać w reżimie stabilizacji z lekkim przechyłem w stronę umocnienia.

Źródło: Jarosław Wasiński, MyBank.pl