Agencja Fitch potwierdziła długoterminowy rating Polski w walucie obcej na poziomie „A-” oraz utrzymała stabilną perspektywę. Wysokość ratingu odzwierciedla mocne fundamenty makroekonomiczne wspierane solidnymi ramami polityki monetarnej oraz dobrą sytuacja sektora bankowego. Ograniczeniem dla ratingu jest niski poziom PKB per capita w porównaniu do państw o podobnej ocenie oraz wysokie zadłużenie zewnętrzne netto (32 proc. PKB w II kw. 2017 r., w porównaniu do 6 proc. mediany państw z koszyka ratingowego „A”). Pozytywne i negatywne czynniki ryzyka dla oceny kredytowej są obecnie wyważone, co uzasadnia stabilną perspektywę.
Agencja spodziewa się spadku deficytu sektora finansów publicznych w 2017 r. do 1,8 proc. PKB z 2,6 proc. Oczekuje, że deficyt wzrośnie do 2,3 proc. i 2,5 proc. PKB w 2018 r. i 2019 r., gdyż wyższe wydatki (w tym koszty obniżenia wieku emerytalnego i wzrost inwestycji) jedynie częściowo zostaną pokryte dalszym wzrostem przychodów. Pogorszenie się sytuacji w gospodarce jest głównym zagrożeniem dla prognozy. Fitch szacuje wzrost PKB Polski w tym roku na 4,4 proc. r/r, a w latach 2018-19 oczekuje spowolnienia do 3,6 proc. i 3,2 proc. rocznie. Główną przeszkodą dla wzrostu gospodarczego mogą być, według agencji, ograniczenia mocy produkcyjnych spowodowane niedoborem siły roboczej. Fitch spodziewa się, że dług publiczny w Polsce spadnie do 53,1 proc. PKB na koniec 2017 r. z 54,1 proc. w 2016 r. oraz do 52 proc. PKB do 2019 r. Ma się ustabilizować się w okolicach 53 proc. PKB w średnim terminie.

Liczba etatów stworzonych poza rolnictwem w USA w listopadzie (228 tys.) przekroczyła poziom oczekiwany średnio przez ekonomistów (195 tys.). O 17 tys. w dół zrewidowano odczyt za poprzedni miesiąc (244 tys.). Stopa bezrobocia nie uległa zmianie (4,1 proc.). Udział zatrudnionych do populacji ogółem (participation rate) utrzymał się na poziomie 62,7 proc., zaś stopa zatrudnienia (employment ratio) lekko spadła do 60,1 proc.

Po raz kolejny mankamentem rynku pracy okazał się brak presji płacowej. Przeciętne wynagrodzenie godzinowe wzrosło o 0,2 proc. m/m i 2,5 proc. r/r. To mniej niż zakładano (2,7 proc.) i trzeci najsłabszy wynik od 1,5 roku. Presja ze strony rosnącego popytu na pracę ujawniła się po części w liczbie przepracowanych w tygodniu godzin (34,5, w górę o 6 min), a także średnim wynagrodzeniu tygodniowym. Przeciętna pensja wyniosła 916 dol., co oznacza wzrost o 0,5 proc. m/m i 3,1 proc. r/r. To z kolei zasługa wydłużonego czasu pracy. Zagregowana liczba przepracowanych w tygodniu godzin wzrosła do 108,2, co jest wynikiem nienotowanym w ciągu ostatniej dekady.

Sytuacja na rynku pracy w USA prezentuje się zatem następująco: Amerykanie nie mają problemów ze znalezieniem zatrudnienia, pracują coraz dłużej i przeciętnie zarabiają więcej. Nie jest to jednak zasługa lepiej płatnych stanowisk, ale wydłużonego czasu pozostawania w pracy. To musi pozytywnie odbić się na wydajności. Oznacza zwiększoną zdolność kreowania bogactwa. To świetna informacja dla kondycji gospodarki w średnim i długim okresie (zwiększony potencjał rozwoju).
Na dane rynki zareagowały dość spokojnie. Dolar przestał się umacniać, a rentowności długoterminowych obligacji (30- i 10-latki) lekko wzrosły oraz były stabilne lub lekko spadły na krótkim końcu (1-, 2 latki). Wyostrzenie krzywej wskazuje na lepsze perspektywy gospodarcze w średnim terminie. Rynek kontraktów na przyszłą stopę procentową nadal dyskontuje niemal 100-proc. prawdopodobieństwo podwyżki stóp Fed o 25 pkt bazowych pojutrze i ok. 60-proc. szanse na ich wzrost do przedziału 1,5-1,75 proc. na posiedzeniu w marcu.

Źródło: Damian Rosiński, Dom Maklerski AFS