Po wczorajszych odczytach inflacji CPI z Niemiec (stabilizacja dynamiki i spadek na wskaźniku HICP) oraz wskaźników nastrojów gospodarczych w strefie euro za listopad (wynik gorszy od oczekiwań) szanse na to, że Europejski Bank Centralny (EBC) zmieni cokolwiek w polityce pieniężnej po marcu 2017 r. znacząco zmalały. Wszystko wskazuje na to, że program QE zostanie wydłużony co najmniej o pół roku, a kwota środków przeznaczanych na zakupy będzie nadal wynosić 80 mld EUR miesięcznie. Euro pozostanie zatem narażone na dalszą wyprzedaż. Zakładaliśmy dotychczas (to wciąż nie jest przesądzone), że fundamentalnie wspólna waluta znajdzie wsparcie w zmianie podejścia EBC do polityki pieniężnej w kierunku nieco mniejszego stopnia stymulacji. Takie zachowanie wymuszałyby lepsze odczyty z gospodarki (większość taka była), wzrost inflacji oraz pewność podwyżek stóp za Atlantykiem. Jak się jednak okazuje, ożywienie wciąż postępuje powoli i, co najważniejsze, nie przekłada się na wyraźne przyspieszenie inflacji. Jednocześnie Europie wciąż grozi destabilizacja w związku z niepewnością polityczną; referendum we Włoszech oraz zbliżającymi się wyborami w dwóch największych krajach strefy euro Francji i Niemiec wiosną i jesienią 2017 r.

Tymczasem coraz więcej organizacji podnosi prognozy wzrostu gospodarczego Stanów Zjednoczonych, a Amerykanie są w najlepszych nastrojach od 9 lat. Wynik PKB za z III kw. br. okazał się lepszy niż wstępne szacunki i wyraźnie wyższy niż kwartał wcześniej. Osiągnął poziom 3,2 proc. w ujęciu anualizowanym, tj. najwyższy od III kw. 2014 r. Wskaźnik sentymentu konsumentów Conference Board za listopad wzrósł zaś do najwyższego poziomu od 2007 r. Wynik na poziomie 107,1 pkt sytuuje indeks w dziesiątce najlepszych za ostatnie 15 lat.

Największa gospodarka świata nabiera więc rozpędu po słabszej końcówce 2015 r. i pierwszej połowie bieżącego. Wiele wskazuje na to, że weszła w nowy cykl ożywienia i ekspansji. Utrzymywane dłużej niż w przeszłości niskie stopy procentowe w połączeniu z korzystnym, ogółem dla gospodarki, układem cen na rynku nośników energii, spowodowały, że udało się uniknąć recesji. Faza spowolnienia cyklu koniunktury była krótka i nie przerodziła się w załamanie. Za wcześnie wyrokować, jak odbije się to na kondycji gospodarki w długim terminie (np. czy przyszła recesja nie będzie przez to silniejsza), niemniej, na ten moment można powiedzieć, że gołębia postawa J. Yellen i Fed w 2015 i 2016 r. była (z podkreśleniem: krótkoterminowo) korzystną strategią.

Dolar wspierany jest oczekiwaniami na jeszcze lepsze zachowanie gospodarki w perspektywie najbliższych kilku kwartałów. Przy rachitycznym wzroście i problemach politycznych w Europie kierunek kursu EUR/USD w dół w średnim i długim terminie wydaje się jedynym słusznym. Tylko stopień powszechności tego typu oczekiwań i ich całkowita intuicyjność nakazują zachowanie ostrożności, a euro-bykom dają nadzieję, że los wspólnej waluty (przynajmniej w horyzoncie najbliższych miesięcy) nie jest przesądzony. Wszak to, co oczywiste rzadko w praktyce ma miejsce na rynkach finansowych. Czeka nas zatem jeszcze niejedno zaskoczenie, a takim niewątpliwe byłby nieoczekiwany marsz euro w górę w pełnym zagrożeń dla jej egzystencji roku 2017.

Źródło: Damian Rosiński, Dom Maklerski AFS