W środę, zwłaszcza po południu, notowania silnie spadały, jakkolwiek nie mieliśmy do czynienia z jakimś arcy-poważnym przełomem politycznym czy ekonomicznym. Tym niemniej z całą pewnością brakuje czynników, które sugerowałyby ostre inwestowanie w euro. Co więcej, pojawiły się pewne impulsy, które w obecnej sytuacji mogły przeważyć, nawet jeśli pozornie nie były aż tak istotne. Przykładowo, podany został (właśnie w środę) indeks Ifo z Niemiec, uważany za jeden z ważniejszych wskaźników tamtejszej gospodarki. Jego odczyt wyniósł 104,7 pkt, gdy tymczasem zakładano, że owszem, obniży się, ale ze 106,3 pkt tylko do 105,7 pkt. Równocześnie dobrze wypadł amerykański odczyt na temat sprzedaży nowych domów w sierpniu (504 tys. przypadków, choć liczono tylko na 430 tys.). Dzień wcześniej wskaźniki PMI dla gospodarki Niemiec i Strefy Euro były, mówiąc kolokwialnie, takie sobie – np. PMI dla przemysłu naszych zachodnich sąsiadów obniżył lot poniżej prognozy, w Strefie natomiast wpisał się w nią.

W czwartek notowania dochodziły chwilami właściwie do 1,27, podano przy tym amerykańskie dane o zamówieniach sierpniowych – te na dobra trwałe spadły nieco bardziej niż zakładano (o 18,2 proc., a nie o 18 proc., pamiętajmy jednak, że w lipcu wzrosły aż o 22,5 proc., a mówimy tu o zmianach m/m), te na dobra bez środków transportu wzrosły o 0,7 proc., a nie o 0,6 proc., czego się spodziewano. Okazało się także, że ich lipcowy spadek był nieco mniejszy niż podawano wcześniej.

Ogólnie więc zespół rynkowych czynników (w tym tez i fakt, że dynamika PKB USA za II kw., podana dziś, nie okazała się gorsza od prognozy i wyniosła 4,6 proc.) pozwala nadal sądzić, że eurodolar może się osuwać. Jakie są wsparcia? Cóż, 1,2660, później być może 1,26, później może 1,2420 – 40. Finalne minima z roku 2012 to 1,2040. Nie jest powiedziane, że zajdziemy aż tak daleko, jakkolwiek zauważmy, że wędrówka do obecnych kursów (z okolic 1,40) zabrała nam mniej niż pięć miesięcy. Na razie polityka EBC stawia na słabe euro, coraz częściej mówi się o możliwej akcji QE w Strefie Euro (nawet jeśli na decyzje przyjdzie jeszcze czekać przez kilka miesięcy), wygaszana jest operacja QE w USA, stopy dla euro są wręcz ujemne, jeśli chodzi o oszczędzanie, cały czas nie jest jasna sytuacja z Ukrainą itd.

Złoty jednak stracił

Chodzi przede wszystkim o USD/PLN, ponieważ na EUR/PLN nasza waluta wciąż nieźle się broni przed postępującym osłabieniem. W istocie zdarzały się w tym tygodniu nawet poziomy wyjątkowo niezłe na kupno euro, rzędu 4,1680 i niżej. Było to wtedy, gdy EUR/USD ostro schodził w dół. W takich sytuacjach zdarza się, że początkowo złoty zyskuje do euro, zwykle jednak potem wraca standardowa interpretacja, w myśl której niski EUR/USD nie sprzyja mocy złotego nawet i do relatywnie słabej waluty strefowej. Nic więc dziwnego, że EUR/PLN w końcu wrócił do konsolidacji i dziś mamy okolice 4,18 po południu.

Na USD/PLN środowe przetasowania doprowadziły do poziomów grubo wyższych niż 3,28, a przecież jeszcze we wtorek można było (na forexie) uchwycić dolara nawet i po 3,2370. Było to skutkiem lekkich prób wzrostowych na głównej parze, a być może też i dobrych danych z Polski (okazało się np., że bezrobocie zeszło już do 11,7 proc., a sprzedaż detaliczna wypadła nieźle w sierpniu). Finalnie jednak to wszystko okazało się iluzją i tydzień kończymy znacznie wyżej, na nowych szczytach. Na razie nie ma też wielkiej perspektywy dla złotego na USD/PLN, kupujący walutę USA będą musieli łapać raczej korekty, które – to prawdopodobne – będą skromne (np. do 3,2630, 3,2350 – 60, 3,2225, jeśli wnosić z wykresu o interwale dziennym).

Źródło: Tomasz Witczak, FMC Managment