Wiadomości - Wszystkie wiadomości, komentarze, analizy

Czas zmiany: Godne uwagi jest to, że w dogasającym właśnie tygodniu doszło do przełamania konsolidacji, która utrzymywała się mniej więcej od 25 stycznia w zakresie 1,2340 – 1,2530. Chodzi rzecz jasna o konsolidację na wykresie głównej pary walutowej, czyli eurodolara.

Po poniedziałkowej wyprzedaży na globalnym rynku finansowym oraz po odbiciu w dniach kolejnych mogło się wydawać, że była to jedynie chwilowa realizacja zysków. Wciąż jednak nie mieliśmy do czynienia z potwierdzeniem tego która strona rynku będzie silniejsza.

W obliczu napięć na rynkach finansowych w przyszłym tygodniu dane makro mogą zejść na drugi plan. Jednak mamy kilka ważnych publikacji z USA, które, jeśli wypadną lepiej, będą podsycać odwrót inwestorów w stronę dolara. Inflacja CPI i sprzedaż detaliczna będą najważniejsze. Poza tym wyróżniają się CPI z Wielkiej Brytanii, rynek pracy z Australii i decyzja szwedzkiego Riksbanku. W Polsce mamy pierwszy szacunek PKB za IV kw.

O ile pierwsze turbulencje na rynkach akcji nie miały większego przełożenia na rynek walutowy czy surowców, tak w połowie tego tygodnia uległo to zmianie. Niemały wpływ na to miał silniejszy dolar, po tym jak w Waszyngtonie doszło do zaskakującego porozumienia w sprawie budżetu federalnego na okres najbliższych dwóch lat.

Kluczowe informacje z rynków: USA / BUDŻET: Senat dopiero dzisiaj rano uchwalił ustawę umożliwiającą finansowanie instytucji federalnych do 23 marca b.r., oraz podnoszącą wydatki na cele militarne i publiczne o 300 mld USD w ciągu najbliższych dwóch lat. Została ona teraz przesłana do Izby Reprezentantów. Kilkugodzinne opóźnienie sprawiło jednak, że pojawiło się ryzyko ponownego „goverment shutdown”, chociaż najprawdopodobniej na bardzo krótko.

Na małym czarnym poniedziałku się nie skończyło, wczoraj na Wall Street znów było bardzo nerwowo. Wyprzedaż na rynku akcji i słabość na rynku obligacji zaczynają powoli być odczuwalne również na naszym rynku. Wczoraj frank był najdroższy od listopada.

Rynek w dalszym ciągu próbuje znaleźć punkt równowagi po skoku zmienności na początku tygodnia i jednym z tych dni, kiedy panika bierze górę. Wall Street zaliczyło kolejną sesję ze spadkami o 4 proc. i ciągnie za sobą rynek azjatycki. Na rynku walutowym jest nieco spokojniej, choć strach w końcu dosięgnął rynki wschodzące.

Piątkowy, poranny handel na rynku walutowym przynosi wyraźnie słabszego PLN – kolejna sesja mocnych spadków w USA wyraźnie podbiła popyt na waluty typu safe haven, a EM musiały zmierzyć się z gorszymi nastrojami. Złoty kwotowany jest następująco: 4,1923 PLN za euro, 3,4224 PLN wobec dolara amerykańskiego, 3,6470 PLN względem franka szwajcarskiego oraz 4,7681 PLN w relacji do funta szterlinga.

Kurs i rynek: Eurodolar rysuje teraz poziom 1,2255 – co oznacza, że euro trochę zarabia, bo wczoraj notowano zejścia nawet i do 1,2215 (mniej więcej). Cóż, to po prostu korekta – która nie zmienia faktu, że generalnie piłka znalazła się bardziej po stronie dolara.

Niejasne sugestie: Wypowiedzi przedstawicieli banków centralnych rzadko są klarowne, chyba że ktoś naprawdę dobrze odczytuje intencje i podteksty (ale i tacy się mylą). Dziś mieliśmy kilka głosów z EBC i Fed. Oto np. p. Weidmann, szef niemieckiego Bundesbanku, ale i członek zarządu Fed, mówił dziś, że akomodacyjna polityka monetarna wydaje się obecnie w Eurolandzie właściwa, a nawet po zakończeniu skupu aktywów pozostanie ona luźna.

Wczorajszy dzień na Wall Street zakończył się spadkami pomimo, że na początku sesji indeks Dow Jones rósł nawet 1.45%. Jedną z głównych przyczyn słabości giełd była przecena na rynku surowców, gdzie silnie traciła ropa naftowa oraz metale. W Azji giełdy zachowywały się mieszanie, natomiast indeksy w Europie w większości świecą się na czerwono.

Dolar rozpoczyna dzień od osłabienia. W wielu przypadkach ma ono znamiona korekty wczorajszych silnych ruchów. Atmosfera na rynku pozostaje nerwowa a zmienność po wybuchu będzie przez jakiś czas utrzymywać się na podwyższonym poziomie.

Środa przyniosła spore umocnienie amerykańskiego dolara. Nie miało ono istotnego związku z ostatnimi turbulencjami na giełdach, ani publikowanymi danymi, a porozumieniem pomiędzy amerykańskimi politykami, które zafundowali sobie za, bagatela, 300 miliardów dolarów.

Stoicki spokój uczestników rynku walutowego wobec załamania cen akcji w USA zaczyna słabnąć. Dolar przechodzi do ofensywy. Silna wyprzedaż juana po słabych danych o handlu. W ślad za nim traci większość walut EM. Złoty także w odwrocie. To dopiero początek fali osłabienia. Zmienność na rynkach kapitałowych utrzymuje się na podwyższonym poziomie.

Czwartkowy, poranny handel na rynku walutowym przynosi podtrzymanie lekkiej presji na PLN z uwagi na umacniającego się dolara amerykańskiego. Polska waluta kwotowana jest następująco: 4,1692 PLN za euro, 3,3955 PLN wobec dolara amerykańskiego, 3,5962 PLN względem franka szwajcarskiego oraz 4,7237 PLN w relacji do funta szterlinga. Rentowności polskiego długu wynoszą 3,526% w przypadku obligacji 10-letnich.

Wciąż mocny – mimo wszystko: Oczywiście dolar już trochę traci. Na przykład wczorajsze minima zakreślono – według niektórych platform – przy 1,2245. A teraz mamy już 1,2270 – chwilami i więcej. Oczywiście to po prostu korekta, zupełnie naturalna po dość dużym ruchu.

Czas zmian: Mniej więcej od 25 stycznia eurodolar utrzymywał notowania w konsolidacji, której dolną granicą był rejon 1,2340-50, górną natomiast poziomy rzędu 1,2520-30. W tym tygodniu podejmowano już próby rozbicia tego trendu bocznego i wzmocnienia waluty USA – i rzeczywiście, dziś wieczorem widzimy już nowe, niższe wartości pary.

Po szalonym początku tygodnia środa przynosi na giełdach pewne wytchnienie, a główne światowe indeksy kontynuują wzrosty po wczorajszej najlepszej od 15 miesięcy sesji na Wall Street. Inwestorzy wykorzystują zatem wcześniejsze silniejsze spadki cen akcji jako dobrą okazję do kupna i fakt ten nie powinien dziwić biorąc pod uwagę genezę, przebieg i rozmiar korekty.

Wtorkowe doniesienia o osiągnięciu porozumienia pomiędzy CDU/CSU oraz SPD przeszły praktycznie bez echa. Decyzja o ponownym zawiązaniu „Wielkiej Koalicji” była jedynie kwestią czasu, na co wcześniej wskazywały wewnętrzne naciski ze strony członków obu partii.