W gruncie rzeczy będzie to chyba najważniejszy punkt w kalendarium makroekonomicznym, biorąc pod uwagę fakt, że poza tym mamy tylko podaż pieniądza M3 w Strefie Euro. Ten odczyt również ukaże się o 10:00. Prócz tego kwadrans po siódmej wieczorem powinien wystąpić publicznie Charles Evans z Fed.

Trochę więcej będzie się działo jutro, kiedy to poznamy np. indeks Fed z Richmond, indeks cen domów S&P/Case-Shiller, a także wyprzedzający Conference Board (wszystko to dane z USA). Publicznie wystąpią np. George, Plosser i Kaplan z Fed, a poza tym szef Banku Kanady Stephen Poloz. W dalszej części tygodnia mamy np. rewizję dynamiki PKB USA za IV kwartał (o 14:30), jak też i dane z Niemiec o sprzedaży detalicznej czy z Japonii o przemyśle (piątek).

Donald Trump, jak wiemy, zlecił przywódcom Republikanów, by wycofali projekt zmian w Obamacare z obrad Kongresu. Chodziło o to, by nie doszło do kompromitującej porażki, w ramach której we własnym obozie Trump nie znalazłby dość zwolenników. W sumie tę porażkę i tak poniósł, ale trochę bardziej "z twarzą" czy też z twarzą nieco uśmiechniętą. Dobra mina do złej gry, chciałoby się rzec. Zmiany Trumpa nie zadowalają ani republikańskich libertarian, ani "Republikanów tylko z nazwy", tj. tych, których poglądy są bardziej lewicowe. Specyfika systemu amerykańskiego jest taka, że wśród Republikanów znaleźć można mocnych liberałów (co w USA w przybliżeniu oznacza socjaldemokratów), a wśród Demokratów – konserwatystów. Zresztą, tradycyjnie Demokraci byli przecież partią Południa, broniącą nawet segregacji rasowej. Dopiero lata 60-te przyniosły "odwrócenie przymierzy".

Ale bardziej specyficzne dla USA jest samo to, że kwestia Obamacare jest tak istotna. Dla amerykańskiej prawicy system powszechnej, państwowej czy też obowiązkowej opieki zdrowotnej to nieomalże Antychryst i Związek Sowiecki w jednym. Trump chciał na tym resentymencie zagrać, ale przecież nie tak ostro jak 'libertarian caucus' w jego własnym obozie.

W każdym razie eurodolar zbliża się, patrząc technicznie, do ważnego rozstrzygnięcia. Połączmy maksima z 3 maja i 18 sierpnia 2016. Taka linia jest teraz w pobliżu 1,0870-80. A tymczasem eurodolar otwiera się (z luką wzrostową!) przy 1,0845-50. Za chwilę dojdzie do testu tego generalnego trendu. Jest pewna szansa na to, że dolar wygra to starcie, ale będzie mocno poobijany. W sumie plusem dlań jest fakt, że od początku marca traci na wartości, a patrząc długofalowo, nawet od początku roku. Tak więc przydałaby się korekta, szczególnie że mamy przy okazji badanie linii minimów z końca października. Korekta taka jest możliwa, ale dopóki Trump nie podbuduje swej pozycji politycznej, dopóki nad eurodolarem będzie wisiało ryzyko rozbicia opisanej przez nas linii i pójścia wyżej, ku 1,10 czy nawet 1,1120 – i to pomimo tego, że Fed stoi na stanowisku dokonania jeszcze dwóch podwyżek. Co innego, gdyby to stanowisko zostało zaostrzone – albo, paradoksalnie, gdyby najpierw zostało zachwiane, a potem nagle przywrócone.

Co ze złotym?

Dziś w programie mamy jeden odczyt z Polski: Biuro Inwestycji i Cykli Ekonomicznych o 9:00 przedstawi swój wskaźnik wyprzedzający koniunktury.

Na euro-złotym nie ma drastycznych zmian, notujemy 4,2685. Tak więc krążymy w zbudowanej przed kilkoma dniami konsolidacji. Ciekawsza jest sytuacja dolar-złotego. Tam przebito 3,9415 od góry do dołu, mamy nowe rozdanie przy 3,9355. To prowadzi nas np. do długoterminowej linii wzrostowej przez minima z 15 maja 2015 i 1 kwietnia 2016 (następnie np. 22 września). Ta linia będzie już za moment. To znaczy: będzie testowana. Jeśli eurodolar odbije się od swojej linii spadkowej, to i my od tej wzrostowej. Miałoby to pewien sens i uzasadnienie, jasne: ale jednak USD ze zmagań ostatnich tygodni wyjdzie osłabiony.

Źródło: Tomasz Witczak, FMC Management