W cenie dolara zdyskontowane są już dobre wyniki gospodarki i seria podwyżek Fed.
Reakcją rynków na podwyżkę stóp procentowych w USA, a zarazem względnie łagodny komunikat towarzyszący tej decyzji, było zwiększenie popytu na ryzykowne aktywa, wzrost cen akcji oraz spadek rynkowych stóp procentowych. Spowodowało to, paradoksalnie, złagodzenie warunków finansowych oraz poprawę płynności na rynkach. Nie taka była intencja banku centralnego starającego się powstrzymywać tworzenie spekulacyjnych baniek oraz próbującego kontrolować inflację. I nie takiej reakcji należało się spodziewać.

Różne wskaźniki warunków finansowych panujących na rynkach pokazują, że na środową decyzję Fed inwestorzy zareagowali tak, jakby nie dokonał on podwyższenia, ale obniżenia kosztów kredytu! To jedno z największych gołębich zaskoczeń ostatnich kilkunastu lat. Takie zachowanie, to, z jednej strony, tj. uczestników rynku – efekt narosłych w krótkim czasie oczekiwań na przyspieszenie tempa normalizacji polityki pieniężnej, z drugiej obaw Fed, by wcześniejsze podniesienie stóp (marzec vs. czerwiec) nie spowodowało zbyt gwałtownej, negatywnej reakcji i pogorszenia nastrojów (stąd łagodna retoryka towarzysząca podwyżce). Widać zatem pełną rozbieżność w zamiarach i rezultatach. Z podobnym zjawiskiem, choć na mniejszą skalę, mieliśmy do czynienia przy okazji poprzedniego ruchu stóp w górę trzy miesiące temu, a także po podwyżce z grudnia 2015 r.

Sytuacja pokazuje, że Fed utracił panowanie nad rynkami i jego decyzje nie przekładają się w oczekiwany sposób na zachowania inwestorów, banków, firm i aktywność w gospodarce. Nie może być w tej sytuacji mowy o kontrolowaniu wartości pieniądza, realizacji statutowych celów czy łagodzeniu cykli koniunktury.

To niebezpieczna sytuacja gospodarki, ponieważ Fed widząc, że rynki nie zachowują się tak, jak tego sobie życzy (trwa pompowanie balonów), może zacząć szybciej zacieśniać politykę monetarną, co finalnie doprowadzi do wyschnięcia płynności, inwersji krzywej dochodowości i kolejnej recesji.
To pierwszy tak poważny sygnał sugerujący, że Fed pod przywództwem J. Yellen mógł być zbyt ostrożny przy zarządzaniu polityką pieniężną w dwóch poprzednich latach i powinien był podnosić oprocentowanie co najmniej dwukrotnie szybciej (min. dwie podwyżki o 25 pkt na rok). Może się okazać, że obecnie jest już za późno na to, by wpłynąć na zachowania rynku, a co za tym idzie aktywności w gospodarce, bez nasilenia intensywności naturalnych cykli wahań koniunktury.

Źródło: Damian Rosiński, Dom Maklerski AFS