... sytuacja polityczna jest stabilna, nie ma ryzyka dalszego łagodzenia polityki pieniężnej, a nierównowaga na rachunku bieżącym jest relatywnie niska (w segmencie rynków wschodzących). Jednakże wymienione argumenty są znane przynajmniej od trzech miesięcy, więc dziwne, że nasilenie aprecjacji polskiej waluty następuje właśnie teraz. Przekonywującego wytłumaczenia nie dostarcza również sentyment w otoczeniu zewnętrznym. Jakkolwiek za pozytywne dla rynków wschodzących można było uznać słabe dane z rynku pracy USA (gdyż mogą opóźniać proces ograniczania ekspansji monetarnej Fed), tak przekreślające obawy o stan amerykańskiej gospodarki dobre dane o sprzedaży detalicznej już takie nie są, a tymczasem PLN doświadczył kolejnej fali umocnienia.

Uważam, że w długim terminie złoty powinien zyskiwać na wartości. Atuty polskiej gospodarki ostatecznie będą wspierać walutę, jednak zanim to nastąpi, zniknąć musi niepewność o szkodliwy dla rynków wschodzących wpływ normalizacji polityki pieniężnej Fed. Wraz z postępującą redukcją programu QE3 atrakcyjność inwestycyjna rynków wschodzących będzie maleć, jednak na mniejszą skalę, niż się powszechnie uważa. I nawet gdy te obawy wygasną, istnieje możliwość, że na pierwszych miejscach na liście celów inwestycyjnych funduszy znajdą się te rynki, które były najbardziej poturbowane przez odpływ kapitału w drugiej połowie 2013 r., tj. Indie, Brazylia, Indonezja i RPA. Ale Polska również będzie na tej liście, co powinno wspierać PLN w drugiej połowie tego roku.

Powyższe jednak nie wyklucza scenariusza, w którym znajdzie się indywidualista w postaci amerykańskiego fundusz hedgingowego, który wyjdzie przed szereg i zdecyduje się na wejście na rynek PLN już teraz. Początek roku zwykle przynosi implementację nowych strategii inwestycyjnych, a za teorią funduszu z USA przemawia fakt, że gross umocnienia z ostatnich trzech dni przypada na godziny pracy rynku amerykańskiego. Pomijając zrywy złotego z 10 i 14 stycznia, w ostatnim tygodniu rynek stwarzał wrażenie względnie stabilnego, co sugeruje, że reszta inwestorów instytucjonalnych przyjmuje strategię pasywną, a przy przepływach generowanych jedynie przez przedsiębiorstwa, płynność rynku jest ograniczona. Są to idealne warunki, aby jeden podmiot wpływał na zmianę wartości waluty..

EUR/PLN: Dalej utrzymuję moje przekonanie, że przed końcem miesiąca EUR/PLN będzie bliżej 4,17, ale nie mogę całkowicie wykluczyć, że w międzyczasie kurs nie zostanie zepchnięty do 4,13 pod naporem popytu ze strony zagranicznych funduszy. Ryzyko spadku utrzyma się, dopóki kurs nie odbije ponad 4,16.

EUR/USD: Nieudana próba wyjścia ponad 1,37 potwierdziła, że w dłuższym horyzoncie rynek nastawia się na spadki EUR/USD. Kurs w końcu oddala się od tygodniowych szczytów, ale musimy zobaczyć przełamanie 1,3630, a dalej 1,36, żeby myśleć o trwalszym wyjściu z konsolidacji.

Źródło: Konrad Białas, Analityk Alior Bank