Europejskie parkiety kompletnie zignorowały dobre wyniki stress-testów sektora bankowego, co w pewien sposób podważa ich wiarygodność. Początkowa reakcja była pozytywna, ale później notowania banków szybko wróciły do rzeczywistości i biją kolejne rekordy słabości. Problemy Europy są prawdopodobnie główną przyczyną wzrostu awersji do ryzyka, ale nie jedyną. Rynek został rozczarowany przez Bank Japonii, który nie luzuje polityki monetarnej i przez pakiet stymulacyjny rządu, który jest zbyt mały. W krótkiej perspektywie oznacza to umocnienie jena i przecenę na tamtejszej giełdzie, ale z drugiej strony to dobrze, że Bank Japonii nie ulega szalonej presji rządu i rynku. Nie jest rozsądne powtarzanie tej samej czynności w koło i oczekiwanie różnych efektów. Kuroda najwyraźniej zrozumiał, że kolejne luzowanie polityki monetarnej pod presją rynku może przynieść więcej złego niż dobrego. Na koniec zostają Stany Zjednoczone, gdzie wyceny akcji stały się po prostu zbyt wysokie. Tak drogie akcje za oceanem nie były nawet przed ostatnim kryzysem z 2007 roku. Aby indeks S&P500 wrócił do logicznej korelacji z zyskami spółek właśnie z tego indeksu, musielibyśmy odnotować spadki w okolice 1700-1800 punktów. Nawet przy takiej przecenie nie będziemy mówić o niskich wycenach akcji, a jedynie o powrocie do historycznych zależności.

Od lutego tego roku rynek akcji ignorował wszystkie negatywne sygnały płynące czy to z gospodarki, czy to z raportów spółek, czy z rynku surowców. Przez długi czas podobnie było z ropą, ale ta w końcu ugięła się pod presją nieubłaganej rzeczywistości. Obecnie mamy 3 dni przerwy od wzrostów, nic wielkiego, ale z drugiej strony czujność inwestorów powinna być wzmożona, tym bardziej, że sierpień to statystycznie jeden z najgorszych miesięcy w roku dla rynku akcyjnego.

Źródło: Mateusz Adamkiewicz, Analityk HFT Brokers