Przez pewien czas dane makro interesowały rynki w nieco mniejszym stopniu. W centrum uwagi była polityka – wojny handlowe, Brexit, Włochy, Iran. Te tematy pozostają aktualne, jednak trudno nie reagować na coraz gorszą sytuację makroekonomiczną. Indeksy PMI, które zwykle z pewnym wyprzedzeniem sygnalizują zmianę koniunktury w Europie cofają się w zasadzie od początku roku. W grudniu ubiegłego roku PMI dla przemysłu wynosił 63,3 pkt. dla Niemiec i 58,8 pkt. dla Francji – to poziom gospodarczego boomu, obecnie indeksy wynoszą odpowiednio 51,5 i 49,7 pkt., na granicy spowolnienia gospodarczego. Pogorszenie koniunktury w usługach jest niemal tak samo wyraźne. We Francji spadki indeksów były wyjątkowo mocne (obydwa poniżej 50 pkt.), odzwierciedlając wpływ niepokojów społecznych na biznes i dodatkowo komplikując perspektywę dla europejskiej gospodarki. USA do tej pory wyglądały znacznie lepiej, po części zawdzięczając to wpływowi cięć podatkowych. Jednak opublikowane w piątek dane nie są już tak budujące – obydwa indeksy PMI odnotowały spore spadki (do 53,9 pkt. dla przemysłu oraz 53,4 pkt. dla usług). To stawia amerykański Fed w dość trudnej sytuacji. Stopy procentowe zostały w tym roku podniesione 3-krotnie i już są najwyższe w gronie gospodarek rozwiniętych. Fed dodatkowo ogranicza swój bilans, który rósł w okresie luzowania ilościowego. W środę niemal na pewno zapadnie decyzja o czwartej podwyżce – została ona tak dobitnie zakomunikowana, że wycofanie się z niej teraz byłoby dużym szokiem, a banki centralne zwykle nie lubią zaskakiwać rynków. Fed musi jednak zdawać sobie sprawę, że ryzykuje nadmiernym zacieśnieniem akurat w momencie, gdy globalna gospodarka chyli się ku spowolnieniu, a tendencja ta wzmacniana jest przez niepewność polityczną. W tej sytuacji oczekuje się, że Fed, podnosząc stopy procentowe, jasno wskaże na potrzebę zrobienia przerwy w celu upewnienia się, że gospodarka jest w stanie przyjąć kolejne podwyżki, a Fed nie będzie jedynym bankiem podnoszącym stopy w obliczu pogorszenia sytuacji. Z pewnością taka postawa byłaby dobrze przyjęta przez rynki wchodzące (w tym rynek złotego), które nadal w dużym stopniu „importują” politykę Fed. Przykładem jest tu piątkowa decyzja Banku Rosji, który pomimo mocno przeciętnych perspektyw gospodarczych podniósł stopy do poziomu 7,75%.

Poza Fed, w centrum uwagi pozostaną Brexit i Włochy. W Wielkiej Brytanii premier Theresa May obroniła swoją posadę i będzie dążyć do kolejnego głosowania nad porozumieniem ws. Brexit dopiero w styczniu, ale ciągle istnieje możliwość głosowania nad wotum nieufności z inicjatywy opozycji. Tematem tabu, choć coraz głośniejszym, jest także możliwość zorganizowania drugiego referendum. Włoski rząd pod presją Brukseli ograniczył proponowany deficyt budżetowy na przyszły rok do 2,04% z zaplanowanych pierwotnie 2,4%. W tym tygodniu ma być to przedmiotem dyskusji na poziomie unijnym. Poniedziałkowy handel na walutach zaczyna się spokojnie. O 9:20 euro kosztuje 4,2909 złotego, dolar 3,7920 złotego, frank 3,8027 złotego, zaś funt 4,7763 złotego.

Źródło: dr Przemysław Kwiecień CFA, Główny Ekonomista XTB