Tak to nic nowego, ale rynki kupują teraz każdą informację, a dopiero później zaczynają ją analizować, dochodząc do wniosku, że to może jednak za mało. Ciekawe w tym wszystkim jest to, że inwestorzy są jednomyślni, co do tego, że 18 marca FED obetnie stopy o 50 p.b. i wyceniają też możliwość, że przez cały rok zjadą one łącznie o 100 p.b. Nadzieje oparte na oczekiwaniach i domysłach… Przede wszystkim w całej tej układance związanej z globalnym koronawirusem nie znamy reakcji w danych na kluczowy element – zaburzenia w globalnym łańcuchu dostaw. Odnoszę wrażenie, że podręczniki ekonomii zaczną być pisane na nowo, a dużym zaskoczeniem będzie to, jeżeli wraz z wyraźnym spowolnieniem gospodarki przyjdzie tez wzrost inflacji. Co wtedy zrobią banki centralne i czy uratują rynki finansowe?

Dzisiejsze odczyty PMI ze strefy euro i Wielkiej Brytanii za luty nie wypadły szczególnie tragicznie, ale to się nie liczy – koronawirus zaznaczy się dopiero w danych za marzec. Tym samym analogicznie będzie można podejść w tym tygodniu d danych z USA – dzisiejszych popołudniowych ISM dla przemysłu, w środę dla usług, oraz piątkowych wyliczeń Departamentu Pracy. Dla amerykańskich rynków najważniejszymi tematami będą, zatem dalsze informacje o koronawirusie, wypowiedzi decydentów, oraz wyniki Super Wtorku (wygrana Berniego Sandersa będzie dowodem na to, że tegoroczne wybory prezydenckie będą trudnym tematem).

W ujęciu globalnym interesujące może być to, co zrobi jutro nad ranem Bank Australii. W oficjalnej medianie oczekiwań nie widać presji na cięcie stóp o 25 p.b., ale nieformalnie sporo o tym się mówi. Teoretycznie obniżka mogłaby być sygnałem, że bankierzy zabrali się za globalne luzowanie, ale z drugiej strony Australia jest znacznie bardziej powiązana gospodarczo z Chinami, oraz ma własne kłopoty (pożary z ostatnich miesięcy), więc ten przypadek należałoby rozpatrywać lokalnie.

Źródło: Marek Rogalski, Główny Analityk DM BOŚ SA