Hasła Trumpa są w ostatnim czasie i wolnorynkowe (zniesienie wielu regulacji gospodarczych, obniżka podatków dla firm i dla obywateli) – i protekcjonistyczne (vide to, o czym pisaliśmy wyżej, plus chęć podwyższenia ceł)

Eurodolar w reakcji na to wszystko zdaje się być trochę rozkojarzony. Dzisiejsze wahania to ok. 1,07 – 1,0755. Pod koniec dnia mamy 1,0735. Na pozór wygląda to tak, jakby proces osłabiania dolara przyhamował czy wręcz zastopował – ale niekoniecznie. To znaczy – nie byłoby niczym dziwnym, gdyby – choćby tylko dla spekulacyjnego przetestowania rynku – gracze wygenerowali podbicie do 1,08 czy nawet 1,0870. Naturalnie będzie to też zależeć od danych makro. Jutro mamy serię PMI dla kilku krajów, w tym dla USA (tylko przemysł), zaś w piątek poznamy szacunek dynamiki PKB USA za IV kwartał 2016 roku.

Kwestia PLN

USD/PLN jest aktualnie przy 4,07. Był dziś nawet przy 4,0635. Owszem, wykres wrócił na wyższe poziomy, ale nie można przekreślać pro-złotówkowego scenariusza, o ile tylko eurodolar nie zawróci w zdecydowany sposób.

Nawiasem mówiąc, dość nieoczekiwanie pojawił się cokolwiek jastrzębi głos z RPP. Łukasz Hardt stwierdził, że prawdopodobnie stopy się nie zmienią, ale nie można wykluczyć w sposób kategoryczny podwyżki w tym roku. Słaby ten jastrząb, bo jednak chodzi o jakiś scenariusz wyjątkowy – ale zawsze coś.

Dolar-złoty wyraźnie podlega eurodolarowi, natomiast dla euro-złotego sytuacja głównej pary jest specyficzna. Mocne euro może być odczytywane jako znak utraty wiary w ostrość przyszłej polityki Fed (czyli powinno to generować aprecjację złotego), ale też jako "po prostu" mocne euro. Mocne to mocne, chciałoby się rzec kolokwialnie. I rzeczywiście – EUR/PLN pozostaje w konsolidacji, mamy 4,37. Zakres wahań to w teorii 4,35 – 4,39, w praktyce od paru dni jest dużo węższy.

Źródło: Tomasz Witczak, FMC Management