Ba, na rynku omawiany jest raport analityków Goldman Sachs, którzy sugerują, że przed końcem roku relacja euro i dolara zejdzie do parytetu 1:1, a za rok znajdziemy się na 0,95.

Naturalnie ferowanie tak szczegółowych prognoz w tak długim okresie czasu należy traktować z przymrużeniem oka – ale co do zasady, co do kierunku, można się zgodzić. Podobnie jak z tym, że zbyt mocna waluta może zaszkodzić amerykańskim przedsiębiorstwom. Zresztą niewykluczone, że przedstawiciele Fed, nawet jeśli w grudniu podniosą ceny, to jednak wcześniej będą próbowali delikatnie skorygować kurs interwencjami słownymi, oczywiście zawoalowanymi. Pole manewru jest jednak małe – po ostatnich payrollsach trudno wycofywać się z podwyżek.

Zresztą, na tej huśtawce jest też drugi gracz, czyli Europejski Bank Centralny. Rynek dość wysoko wycenia prawdopodobieństwo, że w grudniu EBC obniży stopę depozytową, rozważa się też możliwość, że EBC w niedalekiej przyszłości zdecyduje się albo na poszerzenie QE, albo na jego wydłużenie, albo na jedno i drugie.

Dziś w programie nie ma zbyt wieu przełomowych danych. Poznaliśmy już inflację CPI z Chin (1,3 proc. w październiku w relacji r/r wobec prognozy 1,5 proc.), o 14:30 poznamy dynamikę cen importu i eksportu w Stanach Zjednoczonych.

Polskie drogi

W kalendarium nie ma dziś także danych polskich. Jutro natomiast nasz rynek ma wolne, jakkolwiek na świecie oczywiście handel będzie trwać. Na EUR/PLN notowany jest poziom 4,2550. Nie sądzimy, by wysokie było ryzyko kursów dużo wyższych (takich jak 4,30) – ale i nie uważamy, by duża była szansa na kursy znacznie niższe (jak 4,20). Zakres 4,23 – 4,27 powinien się na razie utrzymywać.

Na USD/PLN notowany jest kurs 3,96, co pokazuje, że z jakimkolwiek, choćby czysto korekcyjnym umocnieniem złotego nadal są problemy. Zejście do 3,92 – 3,93 byłoby więc czymś, co powinno cieszyć nabywców dolara, to znaczy tych, których gonią terminy rzędu kilku dni. Rentowność polskich obligacji 10-letnich pozostaje wysoka, mamy tutaj blisko 2,95 proc.

W kwestiach politycznych pojawiły się czynniki, które przynajmniej teoretycznie powinny uspokajać tzw. rynki finansowe: chodzi tu o skład rządu. Trafi do niego Mateusz Morawiecki, czyli prezes BZ WBK, a także Paweł Szałamacha, który wywodzi się ze środowisk konserwatywno-liberalnych, jakkolwiek niekoniecznie jest obecnie ortodoksem tej doktryny.

Źródło: Tomasz Witczak, FMC Management