Dzień, w którym amerykańska Rezerwa Federalna rozlicza transakcje w ramach operacji zmniejszania sumy bilansowej (system open market account, SOMA), a z takim mamy do czynienia po raz kolejny właśnie dziś, to jak dotąd w 100 proc. momenty, które przynoszą krótkoterminowe umocnienie dolara. Trudno określić, czy tym razem, ze względu na zadziwiająca skuteczność strategii opartej o tę prawidłowość, rynek nie wykonał manewru uprzedzającego i z całym efektem być może mieliśmy do czynienia na początku tygodnia. Tak czy inaczej, warto wstrzymać się ze sprzedażą dolarów (tak jak i innych walut wymienianych na złote) przez najbliższe godziny, bo statystyka przemawia wyraźnie na rzecz takiego podejścia. W kolejnych tygodniach oczekujemy gorszego zachowania waluty USA.

Wczorajszy odczyt inflacji konsumenckiej z USA za październik pokazał brak poważniejszej presji na wzrost cen. Dynamika CPI ogółem wzrosła do 2,5%, ale w ujęciu bazowym spadła do najniższego poziomu od kwietnia. Ostatnia gwałtowna przecena ropy naftowej przesądza, że przynajmniej w I poł. przyszłego roku szerokie miary inflacji istotnie nie przyspieszą. Dawałoby to bankowi centralnemu przestrzeń do łagodniejszego niż w tym roku podejścia do podnoszenia stóp procentowych.

Spodziewamy się, że tak właśnie będzie. Grudniowej podwyżki do poziomu 2,25-2,5 proc. już raczej nic nie odwróci, ale naszym zdaniem w 2019 r. Fed trzykrotnie, jak zapowiada, oprocentowania nie podniesie. Wesprze to spodziewaną słabszą postawę dolara w średnim terminie. Pierwsza okazja do złagodzenia tempa zacieśniania polityki pieniężnej w USA to marzec. Obecnie szanse na wzrost stóp Fed do przedziału 2,5-2,7 proc. ostatniego dnia astronomicznej zimy rynek wycenia na 50 proc. Nie zmieniło się to istotnie w reakcji na wczorajsze dane.

Jeśli chodzi o publikacje z Polski, konieczne do odnotowania jest utrzymanie tempa wzrostu PKB w III kw. na wysokim poziomie 5,1 proc. r/r. Przy sezonowym wyrównaniu wynik skacze aż do 5,7 proc. Polska rozwijała się w okresie lipiec-wrzesień najszybciej w UE. I to zarówno w ujęciu rok do roku, jak i kwartał do kwartału (1,7 proc.). Ponieważ są to dane wstępne, trudno ocenić, co zadecydowało o tej pozytywnej niespodziance (prognozy oscylowały wokół 4,6-4,7 proc.). Przyspieszyć mogły inwestycje, tak prywatne, jak i publiczne, co byłoby korzystne, ale też zwiększyć mogły się zapasy (gorszy wydźwięk). Potencjalnie także brak zakładanego, łagodnego spowolnienia w konsumpcji (odpowiadającej za gros wzrostu PKB), mogło skutkować wyższą dynamiką. W IV kw. tempo wzrostu produkcji raczej na pewno ulegnie już zmniejszeniu. Nie zmienia to faktu, że polska gospodarka rozwija się prężnie i jest na drodze osiągnięcia okrągłych 5-proc. dynamiki rocznej PKB.

W strefie euro tymczasem wyraźne hamowanie (1,7% r/r po 2,2% w II kw.). W zadyszce największa gospodarka Europy (-0,2 proc. kw/kw), co kładzie się cieniem na perspektywach PKB w naszym kraju. W ostatniej dekadzie ujawnienie się słabości u największych partnerów handlowych w koniunkturze w Polsce zabierało czasem nawet 3-4 kwartały. Stąd schłodzenie aktywności u nas to głównie horyzont 2019-2020 r.

Źródło: Damian Rosiński, Dom Maklerski AFS