Oczekujemy znacznego pogorszenia nastrojów i silniejszej korekty na giełdach.
Kończący się miesiąc przyniósł wg Instytutu Finansów Międzynarodowych (Institute of International Finance, IIF) największy napływ kapitału na rynki wschodzące (EM) od ponad 2 lat. IFF szacuje go na 30 mld dol., po 17 mld dol., które napłynęły w lutym. Po raz pierwszy od 3 lat dodatnie saldo odnotowano w Chinach (stąd przejściowe zahamowanie deprecjacji juana). Większość pieniędzy, które zostały ulokowane w akcjach i obligacjach krajów wschodzących w marcu popłynęła po decyzji Fed o podwyżce stóp procentowych. W przeszłości w podobnych warunkach, z racji podwyższonych kosztów obsługi zadłużenia i aprecjacji dolara, aktywna EM były najczęściej wyprzedawane.

Tym razem stało się inaczej, a służy temu względny spokój, który zapanował na rynkach finansowych po zaskoczeniu związanym z wyborem D. Trumpa na stanowisko 50. prezydenta USA. Brak obecnie poważniejszych zagrożeń dla wzrostu gospodarczego i stabilnego handlu, przy obfitości kapitału dostarczanego przez duże banki centralne świata (EBC, BoJ, BoE), a jednocześnie wygórowanych wycenach na rynkach rozwiniętych, sprzyja poszukiwaniu wyższych stóp zwrotu na mniej bezpiecznych segmentach.

W przypadku złotego ważną rolę odgrywają dodatkowo transakcje typu carry trades. Relatywnie wysokie stopy procentowe NBP, zmniejszone ryzyko polityczne oraz poprawa perspektyw gospodarczych powodują, że złoty jest jednym z głównych kierunków lokat carrry trades. Jednocześnie ujemnie oprocentowane euro jest podstawową walutą źródła kapitału (pożyczek). Taka sytuacja trwać będzie dopóty, dopóki nie pojawi się coś, co zakłóci spokój graczy. Naszym zdaniem na rynkach panuje zbyt duży błogostan, a wyceny akcji na giełdach w USA są bardzo wygórowane. Nie musi to oznaczać automatycznie korekty, ale potencjał wzrostów jest tam silnie ograniczony.

Kiedy wyczerpią się możliwości korzystnych lokat kapitału na EM do wzrostów dołączyć powinny towary. Kolejnym etapem jest już globalne załamanie. To na szczęście jednak najwcześniej perspektywa 2018 r., kiedy Fed solidnie zacieśni politykę pieniężną, co odczuwalnie wpłynie na możliwości obsługi zadłużenia inwestycji na granicy opłacalności.

Z bieżących informacji, inflacja w Niemczech spada równie gwałtownie jak na przełomie roku przyspieszyła. Wskaźnik CPI obniżył się w marcu, według wstępnych danych, do 1,6 proc. r/r z 2,2 proc. przy medianie prognoz na 1,8 proc. Dane zdają się potwierdzać krótkoterminowy charakter przyspieszenia oraz wpływ czynników jednorazowych wynikających z podrożenia surowców energetycznych i żywności. Zachowanie inflacji zmniejsza presję na Europejski Bank Centralny (EBC), by wycofywał się z ultra łagodnej polityki pieniężnej i szybko podnosił stopy procentowe. Rynek zmniejszył w ostatnich dniach prawdopodobieństwo podwyżki stóp przed końcem roku do 36 proc. z 50 proc.

Agencja ratingowa Standard&Poor’s spodziewa się, że EBC przesunie, znajdującą się obecnie na poziomie -0,4 proc., stopę depozytową bliżej 0 proc. pod koniec roku, ale wydłuży program QE poza 2017 r. w zmniejszonej formie 40 mld EUR miesięcznie z obecnych 60 mld. Takie rozwiązanie warto rozważyć, ponieważ pozwoliłoby ono sprowadzić stopę depozytową do „normalnych”, tj. dodatnich wartości, a jednocześnie zmniejszyć wynikającą z tego presję na wzrost rynkowych stóp procentowych i umocnienie euro, czego EBC chciałby za wszelką cenę uniknąć. W sytuacji wydłużenia programu QE i minimalnych podwyżek stóp procentowych średnioterminowe perspektywy dla wspólnej waluty prezentowałyby się niekorzystnie w porównaniu do dolara. Podtrzymanie wysokiej akomodacyjności polityki pieniężnej EBC w 2018 r. przy kontynuowaniu procesu monetarnego zacieśniania w USA sprowadzi kurs EUR/USD w okolice wartości parytetowej.

Źródło: Damian Rosiński, Dom Maklerski AFS