Minął rok i w tym tygodniu Fed podjął kolejną taką decyzję, tym razem podnosząc stopę funduszy federalnych do zakresu 0,50 – 0,75 proc. Tego się akurat rynek od dość dawna spodziewał, a w ostatnich tygodniach temat był właściwie całkiem wyceniony. Cóż, Fed – jeśli nie chciał całkiem stracić wiarygodności – musiał w końcu zacieśnić politykę po raz drugi. Szkoda nawet mówić o tym, o ilu podwyżkach na rok bieżący mówili oficjele Fed u progu roku – nawet o czterech. Ostatecznie mamy jedną.

Istotne jest jednak to, że Fed dał do zrozumienia, że w przyszłym roku wykonane będą trzy ruchy zwyżkowe. We wrześniu mediana oczekiwań członków FOMC co do stopy procentowej na koniec roku 2017 wynosiła 1,1 proc. Teraz to 1,4 proc. Na rok 2018 było 1,9 proc., jest 2,1 proc. Na rok 2019 z 2,6 proc. przeszliśmy do 2,9 proc. Jest jeden głos za tym, by w roku 2019 dobić do zakresu 3,75 – 4,00 proc.

Właśnie kwestie oprocentowania w USA były zasadniczym tematem w tym tygodniu. Sztucznie zaniżona stopa szkodzi oszczędzającym, a poza tym podbija bez większego sensu wycenę akcji na amerykańskiej giełdzie. Do tego od dłuższego czasu rośnie rentowność 10-letnich obligacji amerykańskich. 6 lipca notowano minimum na 1,32 proc., teraz to ok. 2,6 proc. Co to znaczy? Ano, znaczy to, że inwestorzy sprzedają obligacje Stanów – przez to ich cena spada, ale to oznacza równocześnie wzrost ich rentowności. Można to interpretować albo jako wyraz wiary w to, że Fed będzie podnosić stopę krótkoterminową – albo wręcz jako próbę wymuszenia takiego kroku na oficjelach polityki monetarnej. Chodzi o rosnący rozstęp pomiędzy stopą długoterminową i krótkoterminową, który teraz Fed będzie musiał ograniczyć.

Dane makro z USA są generalnie całkiem niezłe. Oczywiście nie wszystkie. sprzedaż detaliczna rozczarowała (+0,1 proc. m/m, zakładano +0,3 proc., wynik październikowy zrewidowano w dół z 0,8 proc. do 0,6 proc.), podobnie produkcja przemysłowa – spadła o 0,4 proc. m/m, gdy oczekiwano -0,2 proc. Tu jednak minimalnie skorygowano w górę poprzedni odczyt.

Z drugiej jednak strony, takie publikacje jak PKB, PMI, Conference Board zaufania konsumentów czy payrollsy są dobre. Wczoraj rewelacyjnie wypadły dwa indeksy: Philadelphia Fed (21,5 pkt przy prognozie 9 pkt) oraz NY Empire State (9 pkt, zakładano 4 pkt). Prognozę przebił indeks rynku nieruchomości NAHB, osiągając 70 pkt (zakładano 63 pkt). PMI dla przemysłu w zgodzie z przewidywaniami wyniósł 54,2 pkt.

Efektem wstrząsów było to, że eurodolar rozbił niemal dwuletnią konsolidację, która z grubsza obowiązywała w rejonie 1,05 – 1,17. Pod koniec obecnego tygodnia notowania schodziły do 1,0370 (według niektórych platform). Obecnie mamy ok. 1,0445 – przy czym za lokalny, pierwszy opór (taki ważniejszy) można uznać 1,0520.

Przełamanie konsolidacji może – teoretycznie rzecz biorąc – oznaczać, że wykres będzie zmierzać w stronę parytetu 1,0. Oczywiście będzie to zależeć od tego, czy Fed nie zmieni swej retoryki, czy nie zacznie znów odsuwać w czasie podwyżek. To jest możliwe, ale dużo mniej niż w roku bieżącym. Fed zbyt długo trzymał ultra-niskie stopy, a przez to m.in. traci instrument w postaci możliwości ich obniżania, gdyby np. inflacja wzrosła. Jest więc całkiem prawdopodobne, że faktycznie zostaną zrealizowane trzy podwyżki, a co najmniej dwie.

Rynek złotego

USD/PLN powoli koryguje swój lot – złoty zyskuje trochę na wartości w porównaniu z tym, co stracił dzięki podwyżce stóp w USA. Wczoraj notowano szczyt na 4,2780 – dziś po południu mamy mniej niż 4,23. Oczywiście autentyczną zmianą byłoby zejście poniżej 4,1360, a tym bardziej 4,10 – ale 'zawsze coś', jak mogą powiedzieć ci, którzy kupują teraz dolary.

Wsparcie na EUR/PLN lokować można przy 4,40. Dojście tam jest możliwe, skoro już dziś byliśmy przy 4,4085 – ale nie liczymy na razie na większe umocnienie złotego. Owszem, złoty w takich sytuacjach, jak obecna, może zyskiwać – bo przecież euro ostro traci (na głównej parze) – ale bez przesady, bo jednak wyższe stopy w USA to tak czy inaczej wysysanie kapitału z rynków wschodzących.

Dzisiejsze dane makro z Polski – o dynamice zatrudnienia i wynagrodzenia za listopad – były nieznacznie lepsze od prognoz. Nie była to jednak rzecz kluczowa, rynek patrzy teraz na tematy globalne. Nawiasem mówiąc, PKB za III kwartał był dość słaby, niektóre inne dane też, tak więc czasy nie są najlepsze dla PLN.

Źródło: Tomasz Witczak, FMC Management